Şu ara herkesten sıkça duyduğum bir söz; “İnsanları sevmiyorum!”
Aslında hadsizlik! İnsanı sevmeyen insan mı olur? Sen nesin? Porsuk mu? Kendinden bildiğin bir iş mi var? Ondan mı sevmiyorsun insanları?
Kedi, minnet etmediği için ‘Nankör’ olarak sıfatlandırılmış. Köpek tabiri caizse insanı sahiplendiği için, her dediğine itaat ettiği için köpek olmuş. Kimisi köpeğe bu yüzden hizmetkar olmuş. “Aaa nankör değil?? Yaşasın! Nankör olmayan bir varlık. Onu besliyorum, o da beni çok seviyor. Koruyor.”
Kimi köpek, insana hükümdar olmuş. Yeri gelmiş kakasını avuçlatmış. Kimi insansa, hayvanını canından çok seviyormuş, hayvan beslemek psikolojiye iyi geliyormuş. Ama insanlar, insanları sevmiyormuş. İnsanı sevmeyen, hayvanı sevemez ki. Boş muhabbet. Sen insan sevmemek için bahane arıyorsun. Sen kendine insan değil, köpek arıyorsun.
Hayvanlarla ilgili bu yazdıklarımdan rahatsız olan varsa, hayvanları yanlış açıyla görüyordur, gerçekten sevmiyordur.
Ben şu an hiç, kötü bir şey söylüyormuş gibi hissetmiyorum. Köpek, çok asil bir hayvan. İnsandan daha vefalı, daha duygusal, yeri geldiğinde daha bağlı. Ama evcil hayvan, sahibine çok bağlı diye sevilmez. Olduğu gibi seversin. “Terliğimi, gazetemi getiriyor, ben üzülünce o da üzülüyor. Beni çok seviyor.” diye değil. Bu bildiğin, ‘Minnete minnet’ duygusu. Alışveriş.
Kuş beslediği için kibir yapan, on tane kediye mama döküp onları beslerken, yüzünde insanları aşağılayan bakış olan! Sana söylüyorum. Bu yanlış.
Onlar görünüyor, seziliyor. Boşuna uğraşıyorlar. Kendilerini kuşlara, ya da Allah’a değil, diğer insanlara kanıtlamaya çalışıyorlar. Net anlaşılıyor. O küçümseyen bakışlarından, kendini yani insanı sevicilik akıyor. Hangi günahı hafifletmeye çalışıyorsun. Abartı kötüdür. Ayarlı olacaksın.
“Hayvanları insanlardan daha çok seviyorum, çünkü ben sizin kötü olduğunuzu, hayvanların iyi olduğunu anlayabilecek kapasiteye sahip yüce bir insanım.”
Hadi oradan. Kendini kandırıyorsun. İnsanı insan yapan, insanı, hayvanı, doğayı olduğu gibi sevebilmesidir. Yaratılanı yaradandan dolayı sevemeyen anlamaz. İnsanı sevmeyen, hayvanı sevemez, hiçbirşeyi sevemez!
Bilmiyor musunuz ki koskoca bu evren, en güzel insan uğruna yaratıldı. İnanan inanır, inanmayan inanmaz, ben inanıyorum. Güzel bir insan her şeyi değiştirebilir. Allah’ın izniyle.
Sandığınız gibi birilerine yüklenmiyorum. Tabii ki de yine tüm kızgınlığım kendime. O kadar kusurlu ve hatalıyım ki, hep başkalarına sallıyormuş gibi yazıyorum. Bu işime geliyor. Aynaya bakıp, aslında oynadığım kadar mükemmel olmadığımı itiraf edemiyorum!
Ben de insanları sevmiyorum! İnsansam dolayısıyle kendimi de! Çok nankörlük, körlük, arkadan vurma, çiğlik yaşadım. Belki de yaptım. Kendimi hayvana vurdum. Hayvanlar bizden daha çok sevilmeye layık. Onlar (Kedi hariç) nankör değil ve masum.
Bu arada sinirli okuyucum varsa lütfen bana kızmadan “Hi one” başlıklı yazımı okusun. Sonra söz, dükkan sizin…
