Eşofman takımlarını hazırlamış Gökhan... Ankara'da, evlerinden çok uzaklarda zorluklar içinde hayata tutunmaya çalışan Türkmen kardeşlerine verecekmiş onları...
Biraz önce bayramlaştık Gökhan'la... Benim Trabzon'dan dönmemi bekliyor... Ankara'ya varır varmaz ilk işimiz Gökhan'la birlikte eşofmanları Türkmen kardeşlerine götürmemiz olacak...
Gökhan'ı daha önce de bu köşeye taşımıştım... Down sendromlu... 1980 öncesinde gazi olmuş Ağrılı çilekeş bir babanın tek evlâdı... 4 Nisan 1979 tarihini 'babasının kahpece vurulduğu gün' olarak hafızasına kazımış... Bütün Down sendromlular gibi tertemiz kalpli, riya ve kötülük nedir bilmeyen, dost canlısı bir kardeşimiz...
Son derece idealist ve millî meselelerle çok yakından ilgileniyor... Uzunca bir süredir Ankara'daki Telafer Türkmenlerinin derdini dert etmiş kendine... Onlarla ilgili haberleri takip ediyor, etrafını harekete geçirmeye çalışıyor, neler yapabileceğini araştırıyor...
"Artık bizim de Türkiye'de bir mezarımız var" başlıklı yazımızdan da fazlaca etkilenmiş galiba... Yardımları kendilerine değil, daha fakire yönlendiren 8 yaşındaki çocuktan... Yardım için verilen ceketin cebinden çıkan parayı iade için çırpınan kardeşinden... Ölen bebeğini Ankara'ya gömdükten sonra "Artık bizim de Türkiye'de bir mezarımız var" diye şükreden Türkmen'den... Yeni doğan bebeğine 'Türkiye' ismini veren Telaferli bacısından... Ve her biri ağır insan hikâyeleriyle dolu olan ve "Bizi kardeş kılana şükürler olsun" dedirten insanlardan...
Gökhan'ın ekonomik imkânları gönlü kadar geniş değil... Emekli bir babanın oğlu... Ama kardeşleri için de bir şeyler yapmazsa içi rahat etmeyecek... Düşünüyor, düşünüyor ve eşofmanlarını hediye etmeye karar veriyor...
Gökhan Kotan aynı zamanda millî yüzücü... Kendi branşında yurt içinde ve yurt dışında elde ettiği onlarca madalyası var... Kendisine verilen eşofmanları biriktirmiş o Gökhan... Kardeşlerine hediye etmek için toplamış bir kenara koymuş... İnsan Gökhan gibi, sadece kromozom sayısı değil, adamlığı, içindeki kardeş sevgisi ve idealistliği görünce o duayı tekrarlamadan edemiyor: "Bizi kardeş kılana şükürler olsun..."
***
Down sendromu insandan galiba kötülüğü, hasedi, nefreti alıyor, geriye iyiliklerle güzelliklerle dolu, sanki gittikçe büyüyen bir yürek kalıyor... Bizim Gökhan'ı bir gün Enver Paşa'nın kabrinde, bir gün Çanakkale Şehitliği'nde, bir gün Ulucanlar Cezaevi'nde, bir gün Kutlu Doğum Haftası programında görmek mümkün... Şimdi de o koca yüreğiyle kardeşleri için bir şeyler yapmanın telâşında ve Allah için sevdiklerinden veriyor...
Ankara'daki Türkmenleri zor bir kış bekliyor... Suriyeli göçmenlere oranla yaşadıkları en büyük problem olan kimlik problemi gittikçe çözülüyor... Yardımseverlerin katkıları sayesinde nispeten düzelmeler de sağlandı... Zaten göç öncesinde bir miktar birikimleri vardı çoğunun... Dolayısıyla barınma konusunda ilk yıl için bu birikimler önemli bir kaynak oluşturdu... Ama artık sona gelindi... Ya devlet bu işe el atmak durumunda ya da yeni sefaletler yaşanacak...
Ankara'nın soğuk kışı düşünüldüğünde Türkmenleri çok ciddi bir sıkıntının beklediğini söyleyebiliriz... Geçtiğimiz kış yaşanan 'soğuktan donan Türkmen bebek' haberlerine bu yıl daha fazla rastlamamamız için binlerce Gökhan'a, binlerce kardeşe ihtiyaçları var...
***
Toplulukları bazen felaketler, acılar, travmalar, yenilgiler millet yapar... Ya da aynı akıbetler var olan milletin kardeşlik bağlarını kuvvetlendirir... Birbirine tutunma şevki verir, millî varlığımız daha da anlam kazanır...
Ankara'daki Türkmen dramı bizim imtihanımız aslında... Son bir yıldır, başta Türkmenevi yöneticileri olmak üzere başkentte iyi imtihan verildi... Hatırı sayılır oranda yardım edildi... Bunun sürdürülmesi için çok daha fazla Gökhan yüreklilere ihtiyaç var... Şayet bu kış bir Türkmen çocuk daha donarsa, Türk'ün başkentinde bunun vebali hepimizin üzerine olacaktır...
Madalyaları dışında biriktirdiği tek şeyi eşofmanları olan ve onları kardeşlerine vermek için çırpınan Gökhan'ın şahsında bütün Down sendromluların ve engelli kardeşlerimizin Bayramı'nı tebrik ederim...
