Türkiye'de de sendikalar 71 yıl önce kuruldu.
20 Şubat 1947'de çıkan 5018 sayılı İşçi ve İşveren Sendikaları ve Sendika Birlikleri Hakkında Kanun'un yürürlüğe girmesiyle, daha önce fiili olarak faaliyet gösteren sendikalar yasal olarak kurulabildi.
Sendikacılık tarihinde Türkiye'nin sicili her zaman bozuk.
Ülkeyi yönetenler hep sendikaları düşman olarak görüp, yok etmeye çalıştı.
12 Eylül Türkiye'de sendikacılığın derin bir yara almasına neden oldu.
12 Eylül'den sonra gelen iktidarlar da sendikal harekete bir türlü sıcak bakmadılar. Sık sık ertelenen grevler, işveren tarafından bir günde sendikasızlaştırmaya göz yummaları, Türkiye'nin sendikal sicilinin bozulmasında en önemli etkendir.
Sendikacılık en büyük darbeyi AKP döneminde yemiştir.
Recep Tayyip Erdoğan, 17 Temmuz 2017'de TOBB Kabul Salonu'nda, 15 Temmuz etkinlikleri kapsamında, yabancı sermayeli yatırımcılar ile bir araya geldiği toplantıda yaptığı konuşmada, OHAL hakkında çarpıcı itiraflarda bulunmuştu.
Erdoğan, işçilerin hak arama eylemlerini "tehdit" olarak tanımlarken, OHAL gerekçesiyle grev ertelemelerinden iş dünyasının memnun olması gerektiğini savunmuştu.
Nitekim Erdoğan yönetimindeki Türkiye'de 2002 yılından bu yana 16 grev ertelenmişti. Bunların arasında Akbank grevi de bulunuyor.
Türkiye'de sendikalar her ne kadar siyasetin etkisiyle yara almışsa da maalesef bazı sendikaların sendikal alt kültürün yeterince oluşmamış kişiler tarafından yönetilmesinden de zarar görmüştür.
Mafya tarzı yönetimler, silahlı başkanlar, ölenler, öldürenler, koltuğa bir oturdu mu yıllarca yerinden kalkmayanlar ve en önemlisi sendika ağası olan yöneticiler, Türkiye'de sendikacılığın derin darbe almasına neden olmuştur.
Tecrübe elbette önemlidir. Ancak hiç insan kaynağı yokmuş gibi bir kişinin kutsallaştırılarak 30 yıl, 40 yıl ve 50 yıl gibi bir ömür koltukta oturmasının faturasını Türkiye'de işçi kesimi ödemiştir.
Demokrasi maalesef Türkiye'de işçi sendikalarına uğramamıştır. Genelleştirmek kesinlikle yanlış ama birçoğunda yönetim şekli adeta başkanlık değil krallıktır.
Türkiye'de sendikacılığın kitabı yeniden yazılmalı. Bunu hep söylüyorum.
Koltuğa oturan kişinin 30-40 yıl kalmasının önüne geçilmeli. Çünkü gücü eline geçiren kişiler artık neredeyse son nefeslerine kadar bu koltuktan kalkmak bilmiyorlar. Oluşturdukları sistem ile bir başka kişinin bu göreve gelmesini imkansız kılıyorlar.
Sendikacı idealist olmalı. İşçinin çıkarını, sağlığını ve mutluluğunu gözetmeli.
Bu olmadığı sürece Türkiye'de çalışma koşulları her geçen gün daha da kötüleşir.
Nitekim de kötüleşiyor.
Koltuğuna yapışan her ay alacağı 50-60 bin lira maaşa tapan bazı sendika ağaları maalesef büyük ah alıyorlar.
Hükümetin sürekli olarak çalışanların aleyhine aldığı kararlara hangi sendika karşı çıktı?
Hangisinden üç kelimeyi bir arada gördünüz?
Son dönemde sadece TÜRK-İŞ Genel Başkanı Ergün Atalay'ın tek başına verdiği mücadelenin dışında kimi gördünüz? Ergün Atalay bu konuda örnek bir sendikacılık sergiliyor.
BASİSEN'e eski başkan
Çalışanların her ay maaşından kesilen buzdolabı taksiti gibi ücretler üzerine kurulan sendika ağalığı düzeni değişmek zorunda.
Bankacılık sektörü ve sendika sorununa önümüzdeki günlerde daha geniş değineceğim. Bu konuda şikâyet ve eleştirilerinizi bekliyorum.
Bu arada bankacılık sektörünün en önemli ve en büyük sendikası BASİSEN yeni genel başkanını geçtiğimiz cumartesi günü seçti. Sendikanın 79 yaşındaki eski genel başkanı Metin Tiryakioğlu, bir kez daha tek aday olarak girdiği seçimden galip(!) çıktı. 35 yıldır kesintisiz bu görevi sürdüren Tiryakioğlu'nun genel başkan seçildiği genel kurula örgütlü bulunduğu bankaların çok sayıda üst düzey yöneticisi de katıldı. Tiryakioğlu'nun genel başkan seçilmesi bu bankaların yöneticileri tarafından büyük bir memnuniyetle karşıladı. Genel sekreterini değiştirerek büyük bir değişim(?)yaşayan BASİSEN'in sektörde son günlerde etkisini gösteren mobbing ve ölümler konusunda nasıl bir aksiyon alacağı merakla bekleniyor. BASİSEN üyeleri arasında sendikanın sessizliği büyük rahatsızlık yaratmıştı.
