Suriye’de kötü şeyler oluyor. İsrail Türkiye’nin Hama yakınlarında kurmayı planladığı ve üzerinde çalıştığı askeri üsse yönelik saldırıda bulundu. Kimi haberlere göre burada üç de Türk mühendis öldürüldü. Üstelik bu saldırıdan sonra İsrail’den yapılan açıklamalar hem çok kışkırtıcı ve hem de tehdit eder nitelikte.
Kendisine İran’ı tehdit olarak gören İsrail’in buna Türkiye’yi de ilave ettiği anlaşılıyor. Çünkü, İsrail’e yönelik tehditler konusunda toplantı yapan Negel komitesi, “İsrail’in Türkiye ile doğrudan çatışması gerekeceğin”i belirmişti. İsrail’e Başbakanı Binyamin Netanyahu bu komitenin hazırladığı raporla ilgili olarak, “Orta Doğu'da köklü değişikliklere tanık oluyoruz. İran uzun zamandır en büyük tehdidimizdi ancak arenaya yeni güçler giriyor ve beklenmedik durumlara karşı hazırlıklı olmalıyız. Bu rapor bize İsrail'in geleceğini güvence altına almak için bir yol haritası sunmaktadır” diye açıklama yapmıştı.
Peki bunlar olup biterken Türkiye’de neler oluyor?
İktidar kendine siyasi sorun yaratıyor. Muhaliflerini tutuklayarak, algı operasyonlarıyla kamuoyunu ikiye ayırıp kendi taraftar kitlesini çoğaltmaya çalışıyor. Halbuki, uzak ya da yakın dış tehdit ve saldırılar karşısında, ilk yapılacak iş, başta milli birlik olmak üzere safları sıkılaştırmaktır.
Hiç vakit kayıp etmeden ekonomiyi, savaşa hazır hale getirmesi gerekir. Çünkü Türkiye’nin en kırılgan noktası burası. Askeri başarılar elde edebiliriz, ama dış operasyonlara dayanacak sağlam bir ekonomimiz olduğu söylenemez. Ayrıca, tam da böyle bir tehlike karşısında daha güçlü önlemlere ihtiyacımız var.
Geçmişte rahmetle Erbakan ne diyordu hatırlayalım. “Eğer bir gün mesele Suriye olursa bilin ki hedef Türkiye’dir.”
Erbakan hoca haklı çıktı. Kendi öğrencileri, onun ilkelerine uymadı. Sözlerini dinlemedi ve Türkiye, hatalı Suriye politikalarının sonunda hedef haline geldi.
İsrail’in Türkiye’yi hedef alması tek başınaysa sorun olmaz, ancak bütün dünya biliyor ki İsrail tek başına değil. Amerika ile birlikte hareket ediyor. Ve Orta Doğu’da Gazze’nin Filistinlilerden arındırıldığı, yer altı kaynaklarına el konulacağı bir strateji ile ilerliyor. Dolayısı ile İsrail Türkiye çatışmasında başta Amerika olmak üzere belki de bütün AB ülkeleri ile karşı karşıya geleceğiz. Bu asrın birinci çeyreğinde Sevr’den kurtarıp, bağımsız bir Türkiye kurduğumuz süreçte, yeni bir Sevr dayatması ile karşı karşıya gelmemiz mümkün.
Esat gitti gitmedi meselesi değil mesele, Türkiye’nin tehdit edilip edilmemesi ve ayakta kalma meselesi. Hiç şüphesiz Esat yönetiminin Suriye’si Türkiye için İsrail karşısında bir set oluşturuyordu. Aynı zamanda PYD tehlikesini ortadan kaldırmaktaydı. Çok daha önemlisi, Orta Doğu’ya Amerika’nın gelip yerleşmesinin önünde en büyük engeldi. İdeolojik birlikteliği olmasına rağmen yıllarca Rusya bile gelip sıcak denizlere inememişti.
Artık Esat da rejimi de yok. Yeni Suriye’nin ne olacağı ise tam olarak belli değil.
Ve merhum Erbakan’ın dediği gibi “Mesele Suriye olmuştur.” Demek ki “Hedef Türkiye’dir.”
Artık ne “Yurtta barış var” ne de “Dünyada.”
**
SANATÇININ ÖZGÜRLÜĞÜ
Sadece Suriye’de sorunumuz yok. Ülke içinde de en büyük sorunumuz, gittikçe artırılarak özgürlüklerin kısıtlanması oldu. İktidar ve çevresine “Gözünün üstünde kaşın var” diyene ya dava açılıyor veyahut işten atılıyor. II. Meşrutiyetten bu tarafa neredeyse bir buçuk asra yaklaştık, onlarca darbe, bir o kadar muhtıra yahut siyasi müdahale gördük, ama böylesi ile karşılaşmadık. Yakın geçmişimizde Menderes iktidarında buna benzer bir zorlama vardı. Basına sansür konuluyordu. Muhalefet mecliste görev yapamaz hale getiriliyordu, ancak sanatçılara kimse dokunmuyordu. Bu kadar tahammülsüzlük yoktu.
TRT, kamunun kurumu olmaktan çok iktidarın kurumu haline gelmiş durumda. Filmde rol alan oyuncuları işten çıkarmak tahammülsüzlüğün zirvesini göstermek demektir. Siyasal düşünceleri, toplumsal kanaatleri, iyi ya da kötü bildirimleri, değerlendirecek olan halktır; kurum yöneticileri değil.
TRT, teşkilat dizisinde istihbaratın bir numarasını vurmakla iyi mi yaptı?
