Siyaset bir iddia, tez, ideal sahibi insanların uhdesinde halk yararına işleyen bir araç haline gelir. Kamu yararına anlatacağı hikâyesi olmayanların yapacağı bir iş değildir, siyaset.
Siyaset ayıran eylemi, buyuran söylemi, tepeden bakan tutumu olanların yapacağı bir iş de değildir. Kötümserlik, bozgunculuk ya da felaket tellallığı yapmak da siyaset değildir.
Kamplaştırmaya değil kucaklaştırmaya, ayrıştırmaya değil birleştirmeye, ötekileştirmeye değil içselleştirmeye katkı sağlayan siyasetler katma değer yaratır. İyimserlik, umut ve güven telkin ettiği ölçüde topluma katkı sağlar.
Seçim meydanlarında övünmek, dövünmek ve aşağılamak siyaset değildir. Asarım, keserim, içeri tıkarım, haddini bildiririm ise siyasetin üslubu değildir.
Muhalif ittifakını dörtlü çete, zillet ittifakı, illet gibi olumsuz kavramlarla tarif etmek siyaset değil sosyolojik anlamda cinayettir. Birliğin, bütünlüğün, bir araya gelmenin ve beraberliğin ortadan kaldırılması demektir. Ötekileştirme, kamplaştırma, cepheleştirme ise doğrudan doğruya halkın bir kısmını diğerine karşı kuşkulu yapar.
Yapılmaması gerekeni yapmak!
31 Mart seçimlerini iktidar, yerel yönetim seçimleri olmaktan çıkardı bir milletin hak/batıl arası tercihi, hain/kahraman savaşı, olmak ya da olmamak mücadelesine dönüştürdü.
Hep iktidar konuştu muhalefet ise lütfen izin verildiği ölçüde konuştu.
Kısacası 31 Mart yerel seçimlerinde olmaması gereken ne varsa o oldu, olması gereken ne varsa da o da olmadı. Halk da bunu gördü.
Sonuçta seçimler yapıldı. Büyük şehirlerde muhalefet küçük şehirlerde iktidar, kentlerde muhalefet, köylerde iktidar, batıda muhalefet doğuda iktidar kazandı. Bu sonuçlardan alınacak dersler olmalıdır!
İktidarın on yedi yıllık icraatları sonunda halkın itirazıyla karşılaştı. Halk nezdinde iktidarın yaptığı hatalardan bazıları şunlar:
-"Metal Yorgunu" diyerek seçilmiş belediye başkanlarını görevden aldı. Ancak görevden aldığı eski başkanların gönlünü almadı! Gönüllerini kırdığı insanlarla gönül belediyeciliği yapmaya kalktı.
-AK Parti'nin müzmin iktidar elitlerinden eski bir başbakanı İstanbul'a, eski bir bakanı İzmir'e, yeni bir milletvekilini Ankara'ya büyük şehir belediye başkanlığına aday olarak gösterdi!
Hemşerisini başkan yapmayı düşünen hemşerilere her şehirli adaylar dayatıldı.
Halk bu duruma hem merkezi yönetimde hem de yerel yönetimde hep mi bu iktidar seçkinleri dayatılacak? Sorusunu seçimlerde sormuş oldu.
-Halk soğana, patatese, ete muhtaç edilmişken iktidar bir yandan ithalatı/israfı ve şatafatı diğer yandan tanzim satışı devreye soktu.
Halk verdiği oylarla yerli, milli ve yerel üretim nerede? İkazını yapmış oldu.
-İktidar "yol yaptım, köprü yaptım, binalar diktim" dedi. Halk verdiği oylarla "iyi de hani fabrika, hani üretim, hani çocuklarıma iş" demiş oldu!
-İktidar, altı ay içerisinde doları üç buçuk liradan altı liraya çıkardı. Bunu da Rahip Brunson ile dış güçlerin operasyonuyla açıkladı.
Halk şöyle düşündü: İktidar on yedi yıldır ülkeyi yönetiyor ama hala yakınıyor. Sorunları çözecek konumda olmasına karşın sorunları iç düşmanlara, dış güçlere, FETÖ'ye, PKK'ya ihale edip kenara çekiliyor.
İktidar, halkın aklındaki bu sorulara elindeki medya gücüyle denetimindeki akademisyen ve yorumculara yirmi dört saat iktidarı övdürme seansları düzenlemesine karşı doyurucu bir cevap veremedi.
Muhalif partilerinin tamamından en az on kat fazla propaganda yapmasına, billboardlar ağzına kadar kullanmasına, devletin bütün gücünü ve imkânlarını arkasına almasına karşın iktidar 31 Mart'ta istediği sonucu alamadı.
İşin ilginç yanı da iktidarın bu sonuçlardan hiç ders almış görünmüyor olmasıdır. Aksine seçimi yenilemek suretiyle İstanbul'u yeniden kazanmak sevdasına kapılmış görünüyor.
İktidarın İstanbul için seçimi değil, bütün Türkiye için zihniyetini yenilemeye ihtiyacı var!
Bizden uyarması!
