Bir gün Peygamber Efendimiz (s.a.s)’in huzuruna bir adam gelerek; “Ey Allah’ın Resulü!
Mükafatını Allah’tan bekleyerek hicret ve cihad etmek istiyorum.” dedi. Bunun üzerine Allah Resulü (s.a.s), “Annen ve baban hayatta mı?” diye sordu. Adam,
“Evet, ikisi de hayatta.” deyince Peygamberimiz (s.a.s), ona şu öğüdü verdi: “Öyle ise anne babana dön ve onların gönüllerini al.”
Yüce Rabbimizin bize bahşettiği en kıymetli nimetlerden biri de ana ve babamızdır. Annemiz; gönlümüze şefkat ve muhabbet tohumları eken; bize, iyiyi kötüden, doğruyu yanlıştan, hakkı batıldan
ayırma şuuru kazandıran ilk öğretmenimizdir. Annemiz; aileyi ayakta tutan, evladına karşılıksız sevgi veren, insanlığa faydalı nesiller armağan eden rahmet ve merhamet nişanesidir. Babamız ise; hayatın zorlukları ve sıkıntıları karşısında sırtımızı yaslayacağımız ulu bir çınardır. Her türlü kötülüğe ve tehdide karşı sığınabileceğimiz güçlü bir kaledir.
Anne ve babamız; sabırla bizleri geleceğe hazırlayan, yerleri asla doldurulamayacak mümtaz şahsiyetlerdir. Onlara saygı zaruridir.
Duaları, cennetin anahtarıdır. İstek ve tavsiyeleri ise huzurumuzu amaçlar. “Yavrucuğum! İyiliği tavsiye et, kötülükten vazgeçirmeye çalış, başına gelen musibetlere sabret. Yeryüzünde gururla, kibirle yürüme! Yürüyüşünde ölçülü ol, sesini yükseltme.” derler. Demeliler…
Çocuğun da anne babası üzerinde mutlaka hakkı vardır. Evlatlarımızı helal rızıkla beslemek, onlara güzel isimler vermek ve şefkatle muamelede bulunmakla yükümlüyüz. Onları; vatanını, devletini ve milletini seven; milli ve manevi değerlerine bağlı; hayırlı bir insan olarak yetiştirmekle mesulüz.
Bugün, çocuklarımız, çok büyük tehlikelerle karşı karşıyadır.
Yavrularımız; alkol, kumar ve uyuşturucu bataklığına çekilmek istenmekte, zararlı akımlar ve batıl ideolojiler gençlerimizi esir almaya çalışmaktadır. Dolayısıyla evlatlarımızın; Allah’ın razı olacağı bir kul, topluma ve insanlığa faydalı bir insan olmaları için daha çok emek sarfetmeliyiz…
İyilikte yarışan, kötülükte ve düşmanlıkta yardımlaşmayan, toplumsal huzuru ve barışı sağlayan bir nesil olmaları için daha fazla gayret göstermeliyiz. Özümüzle, sözümüzle ve davranışımızla çocuklarımıza örnek olmalı; onları, ilgimizden ve sevgimizden mahrum
bırakmamalıyız. Unutmayalım ki, güçlü bir toplum inşa etmenin yolu; inancına, tarihine ve kültürüne bağlı, kutsal değerlere saygılı bir nesil yetiştirme sorumluluğuna sahip anne baba olmaktan geçmektedir.
“Hiçbir baba, çocuğuna güzel terbiyeden daha kıymetli bir miras
bırakmamıştır.”
Kimileri için bu anlattıklarım hiçbir şey ifade etmeyecek. Anne baba şefkatine, şefkati bırakın varlığına sahip olamamış kişiler de var. Doğuştan ana baba varlığı yazılmamış, öksüz, yetim çok. Çocuk yaşında ailesini kaybetmiş veyahut hiç tanımamış olanlar. Bu insanların yaşadıkları zorlukları ve kimsesizliklerini yürekten hissediyor ve önlerinde saygıyla eğiliyorum.
Bir de ebeveynlerinden şiddet, eziyet ve kötü muamele görüp travma yaşayanlara değineceğim. Bu durum belki kimsesizlikten daha da zor. Onları anlıyorum. Anlamaya çalışıyorum. Şifa ve sabır diliyor, yaşadıklarını evlatlarına yaşatmayacaklarını biliyorum. Ana babalar evlatlara, evlatlar anababalara, insan olanlar kimsesizlere sevgi göstersin dilek ve duasıyla.
