En zor savaş...

Silivri Ceza İnfaz Kurumları Yerleşkesi yazılı tabela göründüğünde buraya ilk gelişimi hatırladım.
Sene 2008... 1. Ümraniye Davası’nı izlemekle görevliyiz; hani derler ya “buralar hep dutluktu”!
Aradan geçen 4 yıl, 2. Ümraniye, 1., 2., 3. Balyoz, Kafes, Poyrazköy, Odatv, İrtica ile Mücadele, İnternet Andıcı, Şike, KCK gibi yığınla dava, binlerce sanık, yüzlerce gazeteci ve belki onbinlerce izleyiciden sonra görmezden gelinemeyecek bir gelişme/genişleme var mekanda! “En büyük” adalet sarayları şehrine yaraşır “en büyük” mahkeme salonlarının inşasına başlanmış. Mütevazi kantin/büfelerin yerini kafetaryalar, lokantalar almış; “müşteri” beklentisi yüksek demek ki!
Dikenli teller ve yüksek duvarlarla çevrili alanın içi “uydu ceza kenti”ne dönüşürken, dışarıda da bir “çadırkent” oluşturulmuş.

***

Değişim sadece “şeklen” yaşanmamış Silivri’de;
ilk günlerdeki o “yardırgama” hali gitmiş. Hiçbir hukuk devletinde karşılaşılamayacak garabet uygulamalar normalleşmiş! İnsanlar burada görecekleri hiçbir şeye “şaşırmamayı öğrenmiş”; reflekslerin zayıflamasına yol açabilecek bu benimseme hali tedirgin edici. Bu durum “kanıksamak” gibi -direnç törpüleyici- niteliği de bulunan bir eşiğe gelindiğinin habercisi. Nitekim “yeni medya düzeni”nin değer yargılarına göre sansasyonel yahut maganizel bir gündem olmadıkça ne gelen var, ne giden buraya!
O kadar ki; sadece işini yapan, gördüğünü, duyduğunu çarpıtmadan kamuoyuna aktarmaya çalışan bir gazeteci, fazladan kabiliyet, fazladan cesaret gerektiren “olağanüstü” bir şey yapıyormuş gibi karşılanıyor... Nefis bu, insan o an elbette hoşlanıyor ama düşününce gazetecilik adına utandıran bir ilgi bu! Yapılması gerekeni yaptığımız için niye yere göğe koyulamayalım ki; her gün ekmeğini tarifine uygun pişiren fırıncıyı omuzlarımızda mı taşıyoruz?!
Albay Cemal Temizöz, Albay Mustafa Önsel, Orgeneral Bilgin Balanlı, Emekli Korgeneral Engin Alan, Tuğgeneral Hakan Akkoç, Kurmay Yarbay Mustafa Yuvanç, o an isimleriyle resimlerini örtüştüremediğim daha bir sürü subay... Sesimizi erdirebildiğimizce konuşmaya çalıştık. Hiç kolay değil; arada bariyerler ve aşmamanız gereken bir mesafe, başınıza sarkıtılmış ve kesintisiz kayıt halindeki aygıtlar, karşınızda onca aydır içinde biriktirdiklerini paylaşmak isteyen birçok insan ve elinizde sadece birkaç dakikalık zaman var. Sesler, sözler birbirine karışıyor. Bu yüzden gözleri okumaya çalıştım; içinde bulundukları hali kabullenemedikleri belliydi. Ve bence hiçbiri aslında orada değildi; kimi bir dağ başında, kimi jetiyle bulutların üstünde, kimi hırçın dalgalar arasında, kimi karargahta; “savaş” halindeydi ruhları.
Kaldı ki, sanıkların yüzüne bakma tenezzülünü pek az gösteren Mahkeme Heyeti’nin bedenen evet ama zihnen ne kadar orada olduğu pekala tartışılabilirdi.

***

Hayranlıkla izledim tutuklu askerlerin çocuklarını. Onlar da babaları gibi cephede gibiydi. Her biri “gözyaşları”na “yenilmemek” için direndi An geldi, duyguları söz dinlemedi. İmdatlarına maske niyetine kullandıkları elleri, saçları yetişti. Babaları onları “güçlü” görmeliydi. Her gözgöze gelişlerinde karşılıklı hasret dolu öpücükler gönderildi.

Ve tutuklu eşleri. Arada sohbet ederken biri itiraf etti:
“Bir allık, bir kalem, bir rujla kapatmaya çalışıyoruz çektiğimiz eziyeti...”
Ha bir de salonda görevli Jandarma erlerin içinden geçenler meraklandırdı beni. “Vatani görev” adı altında sadece askeri anlamda değil hukuken de savunmasız bırakılmış komutanlarının yargılanamayışına nezaret ederken acaba neler hissediyorlardı?

***

Dava son savunmaların alınması safhasındaydı. Ama deliller değerlendirilmeden, avukatsız olarak gelinen bu safhada çoğu savunma yapmayı reddetti. Kimi “Onlarca asker şehit düşerken ben hapiste yatmışım hiç de çok değil” dedi, kimi böyle bir yargılamadaki “darbeci” yaftasını “masumiyet madalyası” saydığını söyledi. “Türkiye’nin uçan gardiyanlıkla suçlanan ilk vatandaşı olarak yargılanıyorum” diyen Yarbay Süleyman Namık Kurşuncu’nun son sözleri bütün olan bitenin özeti gibiydi:
“Balyoz Davası doğaüstü bir davadır. Yerçekimi kanunu tanımaz....Zamanda yolculuk imkanı vardır... İddia ve mütalaa işlenemez bir suça yöneliktir.”

***

CHP Zonguldak Milletvekili Ali İhsan Köktürk ile MHP Tekirdağ Milletvekili Bülent Belen de duruşma salonundaydı. “Feryat” diye tanımladı Köktürk “savunma”ları. Bu feryadın yöneldiği kulakların da, vicdanların da sağır olduğunu vurguladı.
Tam modern hukukun temel ilkelerinin sanığı cezalandırmak değil maddi gerçeğe ulaşmak olduğunu, şüphenin sanık lehine kullanılması gerektiğini konuşuyorduk ki, tepemizde sallanan mikrofonlara takıldık. Sanığın “özel” olması gereken avukatıyla görüşme hakkının dahi mahkeme salonunun tavanından sarkan mikrofonlarla gasp edildiği bir ortamda bulunduğumuzu hatırlayınca acı acı gülümsedi Köktürk:
“Temel ilkeler bile yer değiştirmiş. Masumiyet karinesi değil suçluluk karinesi söz konusu.”
Davanın ertelendiği 21 Eylül’de sözde “karar duruşması” nın yapılmasını bekleniyor ama, aynı zamanda hukukçu da olan Köktürk kaygılı:
“Savunmalarla, raporlarla ortaya konan binlerce çelişki varken karar nasıl çıkacak merak ediyorum. Onları bu kadar süre, haksız bir şekilde içeride tutan irade nasıl “özgür-rahat” karar verebilecek? Bu “iyi niyetli hakimler için bile(!)” öyle zor ki...”
Selcan Taşcı

Hayırdır
bu ne telaş!
Son üç-beş günün Hürriyet’lerini koyun önünüze;
Bizim buralarda her şey yolunda, devletimiz memleketin her karışına hakim, evlatlarımızı şehit eden teröristleri tek tek haklıyoruz, milletimizden moral fışkırıyor zerre sarsılma yok inançlarında ammaaaa şu İran var ya; bütün kötülüklerin anası orada!
Bak İsrail de uyardı; geliyor birkaç ay içinde nükleer bomba!
PKK’lılarla sıkı fıkı olmuş ajanları cirit atıyor Iğdır’da!
Hem bu nasıl “komşu” Allah aşkına; hadi ABD kıyılarına savaş gemisi ile dayanma ütopyanı anladık da, Suriye’den tehdit yağarken, bir de ne o imalı imalı “ABD üslerini vururuz” gözdağları!
Belli ki hedefi Malatya!
İyi ki NATO var da “Türkiye’yi savunma” sözü verdi bu zalimler, cellatlar, diktatörler karşısında!
Gün gün, manşet manşet, satır arası satır arası bu senaryoyu kazıyor toplumsal hafızaya!
Ve hemen bu algı operasyonunun sonrasında kocaman bir “Kelebek gibi uçar, arı gibi sokarız” haberi okuyoruz birinci
sayfada:
Türkiye’nin Kuzey Irak’taki PKK unsurlarına yönelik hava harekâtlarını ABD’ye bildirme dönemi sona ermiş de... Türkiye o günden bu yana, terörle mücadelede meşru müdafaa kapsamında kafasına göre kimselere hesap vermeden sınır ötesi harekat yapıyormuş da... Kuzey Irak yönetimine, “Ya mücadeleyi sen yap ya da operasyonlar bundan sonra istediğimiz şekilde ve istediğimiz oranda sürecek” ayarı veriliyormuş da...
Belli, “Zıpla be koçum kim tutar seni” gazıyla kotarılan yeni bir “görev” üstlenmiş birileri...
Makamını miğferini kuşanmış Tansu Çiller’e terk etmediyse eğer sormadan olmaz:
Hayırdır Enis Bey, Seferberlik Daire Başkanlığı’na mı getirildin yoksa!
Selcan Taşcı