Ben bu sınır kapılarını gezmişim, görmüşüm, yazmışım yıllarca. Posof-Türkgözü’nden Iğdır-Dilucu’na dek bilirim Kars-Serhaddi’ni. Demirperde döneminde kan ağlardı içim bu “bağlı kapılar”a baktıkça, şiirler yazardım:
“Kars’ın ötesine özlem ve ilgi/Tutsak gardaşların olduğundandır/Sahte sınırlara acılı yergi/Bizden bizi zorla aldığındandır.
Ahıska Posof’a yemyeşil bakar/Ardahan Kür ile zoraki akar/Akyaka raylarla kızıla çıkar/Ağrı’nın ağrısı gördüğündendir.
Anı’dan Gümrü’ye türkü türküyüz/Şenlik Baba ile iman erkiyiz/Her sınır taşında kutsal ülküyüz/Taş’ın kederi de durduğundandır.
Iğdır’ın Revan’da balası kalmış/Şahnalar, Subatan,Türkgözü darmış/Tuzluca tuzunu Aras’a salmış/Tad olup gardaşa vardığındandır.
Arzu Kız’ın azadlığı yakın mı?/Bakû’ya Batum’a kutlu akın mı?/Gence’de laleler hançere kın mı?/Bizlere parola verdiğindendir.”
Sonra gün oldu, olmazlar oldu, açıldı o bağlı kapılar, eridi Demirperde. Sevincime diyecek yoktu ki, bir ur çıktı bu sınırı Turan illerine açan gediğin orta yerinde. Bu ur’u ameliyatla alıp çöpe atmak yerine, önce gözlerinde, sonra ellerinde büyüttüler devletlularımız. O uru, eskilerin deyimiyle bir “ulu madde” ettiler. Şimdiyse o ulu madde, dayatıyor, buyuruyor; bizimkiler de tartışmasız uyuyorlar, kamuoyunu da uyutuyorlar.
Duyduk ki bu ur’un ağzı açılacakmış, cerahatı akıtılacakmış kutlu topraklarımıza. Atladık uçağa vardık bir zamanlar raylarla kızıla çıktığımız Kars-Akyaka Doğukapı’ya. Yol boyu mihmandarlık ettim arkadaşlarıma, araziyi tanıttım: “İşte şurası Şahnalar, bir hudut taburumuz var burada. Şu karşı yatan ulu dağ var ya, o benim Alagöz’üm. Ermeni’nin elinde şimdi, Aragats etmiş adını. Uçarak Ağrı’dan bir kartal gibi eteğine kuracağız bir gün otağı. Bakın solumuzda Kalkankale. Kardeşim Macit’le buraya çıkmış Gümrü’nün fotoğrafını çekmiştik kocaman teleobjektifle. O türküyü söylemiştik hırçın rüzgârlara karşı:
Kars’ın Kalesi’nde Yahnı Çölü’nde/Asker ilerliyor Gümrü yolunda/Halit Paşa önde, kılıç elinde/Vurun aslanlarım Allah aşkına/Şehid olanınız cennet köşküne”
Ve Doğukapı... Sınırın sıfırına kadar yaklaştırmıyorlar ilgililer. En güçlü Ermeni lobisi Türkiye’dedir, sözü geliyor aklıma. Yahu ben bu sınırda kuş uçurtulmadığı SSCB döneminde bile, bu karakolun burnunun dibine girmişimdir kaç kez. Şimdi ne oldu da, öz toprağımın son noktasını benden esirgemekteler. Neyse... Biz gene de yaparız kınama eylemimizi, okuruz bildirimizi, not düşeriz tarihe. Bu kapı, Karabağ işgalden azad olana kadar Azerbaycanlı kardeşlerimin deyimiyle “bağlı kalmalı” , bağları asla çözülmemeli. Yoksa Türklüğün bağları kopar, Turan’a giden yollar bağlanır.
Yollarımızı bağlanmayacak, çaresiz olmayacağız. Tek başıma kalsam da, anamım yurdu bu topraklara koşup haykıracağım kapıkullarına:
Ayrılar mı könül candan/Azerbaycan Azerbaycan!”
