Daha üç hafta oldu "Üniversitede İşgal"i yazalı. O yazımızda Türk üniversitesinin terör örgütleri karşısındaki mevcut hâlinin bir fotoğrafını çekmiştik. Öğrenci olaylarından meseleye bakan yazı idi o.
Eğer bir yerde olay varsa ve bu olaylar "rutin" hale gelmişse ve bu olayların içindekiler hayatlarını normal bir şekilde sürdürebiliyorsa ortada bir sorun var demektir. Ülkenin özellikle devlet üniversitelerinin bazıları terör örgütlerinin kurtarılmış bölgeleri haline dönüşmüşse, özel üniversiteler ise bu terör bölgelerine bir takım etkinliklerle fikri lojistik sağlıyorsa ortada daha ciddi bir sorun var demektir.
Geçtiğimiz hafta, Yeniçağ gazetesi yazarlarının bir süredir dikkat çektiği meselenin "lojistik" desteğinin kimler tarafından sağlandığını tüm Türkiye gördü.
Meselenin detayına girmeye gerek yok. Türk üniversitesini "kurtarılmış" bölgelere dönüştürmeye çalışan terör örgütlerinin destekçilerinin açığa çıktığı bu bildiriyi hep beraber okuduk. Malum bildiri, mekteplerde kendisini "devrimci" olarak sıfatlandıran ve PKK ile iş tutmayı geleneksel politikaları haline getirmiş bütün aşırı sol örgütlerin üniversitelerdeki hamilerinin deşifre edildiği belgedir.
Türk üniversitesinin PKK'nın şehir kamplarına nasıl dönüştüğünü ve üniversiteyi tedhiş yuvasına dönüştürenlerin nasıl olup da ellerini kollarını sallaya sallaya üniversite kampüslerinde gezindiğinin somut belgesi idi o bildiri.
Fıratların, Hasanların katline göz yuman zihniyeti inşa edenlerin listesini ifşa eden bir bildiriydi o...
**
Peki bu ilk miydi?
Tabii ki değil. Bu milletin ömrü, adına "aydın bildirgesi" denilen onlarca ihanet itirafnamesini okumakla geçti.
Öyleyse bu kez neden bu kadar gürültü koptu?
Bizce malum olanın tüm memlekete ilan edilmesi idi sarsıcı olan. Ziya Paşa'nın yüz küsur yıl önce söylediğini bu bildiri ete kemiğe büründürmüştü de ondan koptu bu gürültü.
Konjonktür denilen şeyden mütevellit koptu bu gürültü. Genellikle bu tür bildirileri görmezden gelen hükümetimizi pek seven medyanın meseleyi manşetlerde görmesidir bu gürültünün sebebi. Neticede zaman "Milliyetçi" olma zamanıdır.
Zaman "müzakere" değil, Güneydoğu'da yaşanan rezalete karşı isyan haline geçmiş milletin attığı 7 Haziran tokadı neticesi ile "mücadele" zamanıdır.
Halbuki bu bildiride zikredilen hususlara benzer şeyler 7 Haziran öncesinde memleketi idare eden partinin yetkililerinin dudaklarından, hükümetimizi pek seven köşe yazarlarımızın kalemlerinden dökülürdü.
Bu bildiride bahse konu edilen bazı mevzular Oslo'da, İmralı'da, Dolmabahçe'de müzakere edilir, "Dolmabahçe değil Türkiye mütabakatı" diye havuzdan maaş alan terörist eskilerinin köşelerini, "Barış Baharı", "Tarihi gün" diye manşetleri süslerdi.
Devletlu daha dünden de yakın, bildiri sahiplerinin talep ettiği "müzakere"nin koşullarını sağlar; bildiriye ruh veren "yol haritası"nı çizmek için gayret sarf ederdi.
Hatırladınız mı?
Bu bildiriye imza veren bazı isimlerin bu gayretleri millete izah ve ikna için yollara düşen "heyet-i nasiha" üyesi olması da sizi o günlere götürmedi mi?
**
İşte o günlerde...
Bildiri sahiplerinin iddia ettiği bölge insanına işkence iddiaları, 90'lı yıllarda yürütülen terörle mücadele sürecini eleştirmek için meydanlarda dillere dolanarak bölge insanından oy devşirilirdi.
Bu bildiride zikredilen "devlet terörü"ne benzer göndermeler "Milliyetçi" oyları ürkütmemek için "beyaz Toros" paradigması ile izah edilirdi.
Bugün öfke sağanağına uğrattıkları bildiriye imza atan Chomsky'yi ağırlamak için davetler gönderilirdi.
Terörü dağdan şehre indiren politikaların baş tacı edildiği günlerden bahsediyorum.
Eşkıyanın yol kesip, şehir merkezlerinde kimlik kontrolü yaptığı, kendi polis gücüne diploma dağıttığı, "aman sürece bir şey olmasın!" diye bu rezaletlerin seyredildiği günlerden.
Cizre, Sur vesair ilçelerde öz yönetimin çoktan hayata geçirilip şehirlerin cephaneliğe dönüştürüldüğü günlerdi o günler...
Bu rezaletlere isyan edenlere "bunlar milletimin barış içinde yaşamasını istemiyooor!" naraları ile hakaretlerin edilip, bugün adına "akademisyen bildirisi" dedikleri müsveddenin altına imza atan akillerle birlikte terörle mücadeleyi savunanların ötekileştirildiği günlerden bahsediyorum.
Ne o, yoksa yine mi unuttunuz?
