Bu yazıyı oyumu kullanmadan önce yazdım...
Benim için seçimler “tarafımı belli etme” vesilesidir.
Hayatımda hiçbir zaman, inanmadığım halde sırf “şu kaybetsin de şu gelsin” diye oy vermedim.
Bugün de inandığım gibi yapacağım.
Meşhur hikâyedir. Osmanlı durmadan savaşa girer, bizim Anadolu köyüne de biteviye sefer emri gelir. Gariban köylü her sefere bir evlat verir. Mutad olduğu üzere Osmanlı yine savaşa girer, tellak yine kapıdadır “haydin sefere!” Elinde bir evladı kalan bizim gariban Türk şöyle der: Sultana selam söyle bana güvenip savaşa girmesin!
Son yaşadığımız olaylar bana bu hikâyeyi hatırlattı.
Üç-dört aydır birileri birbirlerinin gözünü patlatırken dönüp bize bakıp durdular ve bize “haydi!” dediler.
“Haydi! Bu kavgada beni tut!”
Ömründeki tek milli olayı “Milli Piyango” olanlar “milli güçler koalisyonu” teklif ettiler.
Tıpkı bir zamanlar “elma-armut” koalisyonuna davet edenler gibi.
Nedense Ülkücüler birileri alta düştüğü zaman, “zinde” bir kuvvete ihtiyaç duyulduğu zaman akla geliyor.
Kavga anında “yedek kuvvet” e ihtiyaç duyulduğu zaman “nerede bu Ülkücüler” deniyor.
Ben bu durumlarda bu hikâyeye tesmiye “bize mi güvendiniz?” derim.
Sanki “doldur boşalt” kuvveti Ülkücüler...
Sanırsın sefer emrine çağrılan piyade...
Halbuki bizim de alta düştüğümüz zamanlar oldu; hem de pek çok.
Hakarete uğradığımız zamanlar oldu....
Ekmeğimizden olduğumuz zamanlar...
Canımızdan olduğumuz zamanlar.
O zamanlar...
“Küfrün küfür olduğu ortada, ama bunların ne olduğu belli değil, vurun!” dediler...
“Bunları almayacaktım da Ülkücüleri mi alacaktım?” diye höykürdüler.
Şimdi “mazlumum” diyenle “devlet bekası” diyenlerin bir zamanlar “el birliği” içinde Ülkücüleri devletten temizlediği yılların içinden daha yeni geçtik ve geçiyoruz.
Ama biz hiç sağa sola bakmadık.
Kendi kaderimizi yaşadık.
Çünkü haklıydık ve nihayet “kendi işimizi kendimiz hallettiğimiz için” boynumuz kalındı.
Evet, her daim mazlumla beraber olduk; bir zamanlar ihanete uğrasak bile...
Evet, her daim devletin bekası için topraklara düşmekten kaçınmadık; ekmeğinden ziyade tokadını yesek bile.
Ama bunları birileri ile “tezgah” olmak için değil, Türk milletinin bekası için yaptık.
Mazluma sadece mazlum olduğu için el uzattık.
Devlete sadece devlet-i ebed müddet için asker olduk.
Birileri kurduğu mutluluk zincirini devam ettirsin diye değil!
İşte o yüzden tarafı ve sebebi olmadığım, bu topraklarda yaşayan herkes gibi “kurbanı” olduğum bu “menfaat” çatışmasında bir tercihim olmayacak.
Sandığa gittim.
Tıpkı Hz. İbrahim’in ateşine su taşıyan karınca gibi tarafımı belli ettim...
Tarafım her zamanki gibiydi...
Milletin tarafı...
***
Memleket 17 Aralık’tan bu yana tam anlamıyla zihni ve ahlaki bir kaos yaşadı.
Herkes birbirine “bugün ne çıktı?” , “yarın ne çıkacak?” sorularını sordu.
“Hadi canım o kadar da değil?” dediğimiz her şey ortalıklara döküldü.
Ekonomi, din, özel hayat derken nihayet devlet sırları da ayaklar altına serildi.
Şu rezaletlerin binde biri başka bir ülkede olsa memleketin kimyası bozulurdu, lakin bizde hayat gayet olağan bir şekilde devam etti.
Kimse bu rezaletleri üzerine alınmadı.
Hakkında yolsuzluk iddiası olanlar eski hızlarında ticaretlerine devam etti.
Ahlaksızlık iddiası olanlar eski yaşam tarzlarına, dini değerleri diline dolayanlar diline dolamaya devam etti.
Dünkü müttefikinin her şeyini, müttefikken kayıt altına alanlar kaydetmeye devam etti.
Kimsenin yüzü kızarmadı bu süreçte...
Anladık, bu icraatları gerçekleştirenler “montaj-şantaj” ayağına yapılanları üzerine alınmadı.
Din işlerinden sorumlu arkadaşlar “gnostik ve mesiyanik” akımlarla mücadele edip gemiyi batırtmamak için mücadele ederken, ayetlerle dalga geçenleri unutuverdi.
Hükümet yolsuzluğun üzerine gitmek için yeni hakim-savcı atamasını bekledi.
“Sınırsız” demokrasinin yaşandığı şu topraklarda bütün bu garabetin içinde bence en garibi ve kötüsü vatandaş artık ortaya dökülen bu rezaletleri anormal karşılamıyor.
“Hadi canım bunu da mı yapmışlar?” demiyor.
Alışıyor ve yakıştırıyor.
Ne yapsın?
Adalet hırsızlığı,
diyanet dine saygısızlığı,
siyaset kul hakkının gaspını,
doğal karşıladıktan sonra...
Millet alışmasın da ne yapsın?..
