18 Mart’ın arifesinde ABD’nin ardından sürüklendiğimiz Afganistan’da 12 askerimizin şehit düşmesiyle bir kez daha içimiz yandı. Siyasilerimizin geniş dünya görüşü ve ufku (!) yüzünden ABD’nin ardından daldığımız her bataklıkta ağlayan benim anam oluyor. Gerisi ise yalan ağlıyor.
 Genç kuşak, Türkiye’yi NATO’nun “önemli ülkesi” olarak bilir ama bu ittifaka nasıl ve ne gibi bedeller ödeyerek dahil olduğumuzu öğrenmemiş olabilir.
İşimiz tarih dersi vermek değil. NATO kamuflajı ile TBMM’den izin bile alınmadan Kürecik’e yerleştirilen ABD’nin Türkiye’yi yeni bataklıklara itme harekatı öncesinde “Kabil’deki helikopter kazası” dinlediğim Kore anılarını aklıma getirdi.
Resmi kaynaklarda göremeyeceğiniz, resmi ağızlardan duyamayacağımız; Kore savaşında Türk askerlerinin ABD’liler tarafından nasıl satışa getirildikleri ile ilgili yüzlerce-binlerce anıdan bahsediyorum. O zamanlarda “dost” ve “müttefik” olarak bize yutturulan ABD ve askerlerinin savaş cephesinde attığı kazıklardan söz ediyorum.
Bunlardan en çarpıcısı ise Kunuri cephesinde Türk askerinin verdiği en ağır zayiatla ilgili olanıdır. Askerimiz, ileri hatta düşmanla süngü süngüye savaşırken Amerikalıların kahpece cephenin arkasından kaçıp, aldıkları istihbaratları Türklerle paylaşmayıp, “biz çekiliyoruz” bile demeden bize ağır kayıplar verdirmesi ile ilgilidir.
Bugünlere ışık tutabilecek “ABD dostluk ve müttefikliğini” daha iyi anlayabilmeniz için Kore savaşına ve Kunuri cephesine
gidelim.
Kunuri’de şehit düşen Akhisar’lı Muhabere Teğmen Tahir Ün’ün anısına hazırlanan internet sitesinden ve de mektubundan alıntı:
 “26 Kasım günü Çin kuvvetleri Amerikan 1. ve 9. Kolordularına ve bunlara bağlı diğer birliklere karşı çok güçlü saldırılara başladılar. İlk olarak Çin birlikleri dağlardan aşağıya doğru Tokchon civarında bulunan Güney Kore’lilere saldırdılar. Güney Kore savunması ezici saldırı karşısında çok kısa bir sürede bozguna uğrayarak dağıldı. Çinliler genellikle gece ilerliyorlardı. 18 gün boyunca günde yaklaşık 30 km. yol almışlardı. Gündüz saatlerinde sadece keşif birliklerinin dolaşmasına izin veriliyor, diğer Çin askerleri dağlık arazide saklanıyorlardı. Çinli komutanların gündüz yerini belli eden askeri vurma yetkisi bulunuyordu. Olumsuz hava ve arazi şartları da düşman Çin ve Kuzey Kore birliklerine avantaj sağlıyordu. Bu sırada Türklere Amerikan birliklerinin sağ (Doğu) kanadını koruma görevi verildi. 1. Türk Taburunu Kunuri’nin 15 mil (24 km) Doğusundaki Wawon’a acilen sevketmek için Amerikan kamyonları tahsis edilmişti. Bu kamyonlar daha sonra geri dönerek 2. Taburumuzu nakledeceklerdi. Durumun aciliyeti karşısında askerlerimizin bir kısmı yaya olarak yola çıktılar. Türklere gelen emir karayolunu tutarak, Unsong’u emniyete almaktı, ancak tugayımızın karanlık basmadan Unsong’a varıp, orada mevzilenmesi için yeterli zaman yoktu. Üstelik, Chongsong’da bulunan düşman Amerikalıların tutmamızı istediği çizgiye çok yakın bir konumdaydı. Bu da tugayımızın daha mevzi almadan bir sürpriz saldırıyla karşılaşması riskini getiriyordu. Ayrıca bu bölgede çete taraması yapılmadığından halk arasına karışmış olabilecek gerillalar geri çekiliş yolunu kaparlarsa tugayımız sarılabilir ve yok olma tehlikesiyle karşılaşabilirdi. Bütün bunlara ek olarak, sağ kanadını savunma görevi aldığımız Amerikan kuvvetleri geri çekilmekteydi. Öte yandan birliklerimizin o anda bulundukları yerden savunma görevi yapması da arazi şartları yüzünden hemen hemen imkansızdı. Bizden istenen Kunuri--Tokchon yolunu tutmak için 12 mil (20 km) uzunluğunda bir cephe gerektiriyor ve bu da sayıca çok üstün olan Çinlilere karşı bizi tümüyle zayıf düşürebilecek bir durumdu. Arazinin topların etkili bir şekilde kullanımını engellemesi ve düşmanın araziyi çok iyi bilme avantajı da eklenince ortaya çıkan tablo Türk kuvvetleri için hiç de iç açıcı değildi. Güney-Doğuya geri çekilmekten başka yapacak bir şey yoktu. Ancak durum, geri çekiliş sırasında bile düşmanla karşı karşıya gelmeyi gerektirecek kadar karmaşıktı. Amerikan kuvvetleriyle temas kesilmişti. Türk Tugayı Tuğgeneral Tahsin Yazıcı’nın emrinde kendi başının çaresine bakmak durumundaydı. Kunuri’nin Kuzey-Doğusuna doğru ilerleyen askerlerimiz, Wawon’da mevzilenmeyi amaçlıyorlardı. Wawon’a vardıktan hemen sonra Tokchon’a doğru Tongjukkyo Nehri boyunca yokuş yukarı, yaya olarak ve tank desteği olmadan bir ilerleyiş başlamıştı.
Amerikalılar, uçakla yaptıkları keşifler sonucunda Çinlilerin Tokchon’a doğru ilerlediklerini ve oradan büyük bir saldırı yapacaklarını büyük bir ihtimalle tahmin etmişlerdi. Amerikalılardan istihbarat alınamayışı ve genel durumun bilinememesi sonucunda yapılan manevralar tugayımıza ait iki keşif birliğini, artçı birlik haline getirmişti. Bu arada iyice yaklaşan Çinliler tugayımızı yakın takibe almışlardı. Bir öncü keşif kolumuz Karil L’yong Geçidinde Çinlilerle ilk temas eden birliğimiz oldu. Keşif birliğimizden kurtulan olmadı.
Bütün olumsuz koşullara rağmen Türk askeri düşmanın ilerleyişini durdurmayı başarmıştı. Türk mevzilerini ele geçirmek için ardı arkasına bir çok saldırı düzenleyen Çinliler her seferinde geri püskürtülmüş ve büyük kayıplar vermişlerdi. Cephe savaşıyla sonuç alamayacaklarını anlayan Çinliler bir toplu imha planı hazırlamışlar ve sessizce tugayımızın etrafını sarmaya başlamışlardı. Komutanlarımız bu planı zamanında farkederek bir an önce geri çekilme emri verdi.Geri çekiliş sırasında birliklerimiz tekrar Wawon’a yaklaşırlarken ağır düşman ateşiyle karşılaştılar. Çinliler, askerlerimiz tam olarak mevzilenemeden saldırmışlardı. Çinliler tarafından sarılan öndeki 1. Taburumuz çetin bir süngü savaşına girmişti. Amerikalıların raporlarına göre o gün öğleden sonra taburdan geriye kalan iki bölüğümüz 400 yaralıyla hala savaşıyordu. Tugayımızın geri kalan kısmı bu durum karşısında buradan da geri çekilme emri aldı. 9. Bölük geri çekilen diğer birliklerimizi arkadan koruma görevini üstlenmişti. 3. Taburun 10. Bölüğü ise tugayımızın ileri hattını oluşturuyordu. Birliklerimiz sayıca çok üstün olan düşmanı oyalayarak, zaman kazanmaya ve tekrar toplanarak, mevzi tutmaya çalışıyorlardı. Savaşın en hararetli bu anında 9. bölük zor durumda olan 10. ve 11. bölüklere yardım görevini almıştı. 29 Kasım sabahına karşı Çinliler birliklerimizin direnişini kırmayı başardılar. 9. Bölüğümüz, 3. Tabur Komutanı Binbaşı Lütfü Bilgin de dahil olmak üzere tamamıyla şehit edildi.
Geri çekiliş sırasında Çinliler Türk Birliğine müthiş bir kuvvetle saldırmışlardı. 30 Kasım 1950 günü tugayımızın yarısından çoğu kaybedilmişti. Bu çetin mücadelede kahraman Türk askerleri saatlerce süren süngü savaşı sonrasında şehit düşerken, geride bulunan diğer Birleşmiş Milletler birlikleri silahlarını ve teçhizatını bırakarak da olsa kurtulabilmişti. Amerikan karargahı sonradan kendilerinde de yeterli bilgi olmadığı için Türklere bilgi veremediklerini açıklamışlardır.”