İsmet Özel, konuyu çok güzel özetlemişti bundan beş yıl kadar önce verdiği bir röportajda:
"Ben vatanı, kullukla bağdaştırıyorum. Eğer bir insan Allah'a secde edecekse yönünü Kabe'ye dönmek zorunda. Peki ayakları nereye basacak? Tabii ki üzerinde bulunduğu toprak parçası olan vatanına. Yani bir insan eğer vatansızsa, kul da olamaz."
Geçtiğimiz günlerde konuştuğum İslamcı bir yazar, Özel'in verdiği mesajın bir benzerini vermişti: "İslamcılar, ümmetçi olacağım diye milliyetlerini unuttular". O yüzden kendisini artık "İslamcı" olarak tanımlamıyordu...
80'li yılların ortasından itibaren o zamanki adlarıyla "Millî Görüşçü" arkadaşlarla çay ocaklarında çok tartışırdık ümmet-millet meselesini. Ayet ve hadislerle birbirimizi ikna etmeye çalışırken tarihi örneklerle meseleyi vuzuha kavuşturmaya çalışırdık. Vatan meselesi de aynı şekildeydi. İslamcı arkadaşlar üzerinde yaşadığımız toprağı "ideoloji" ile bütünleştirip "aidiyet"i tartışmaya açarlardı. Onlar açısından "İran" daha makul bir vatandı o zamanlar. Libya güzel bir örnek, Afganistan şehadetin anahtarı idi.
Doğu Türkistan, Batı Türkistan veya Güney Azerbaycan diye bir coğrafyanın farkında bile değillerdi.
"Irkçı" olarak yaftalanmamak için "Türk" diye bir mefhum yoktu onlar için. Mecbur kaldıklarında "Osmanlı" derler meseleyi hallederlerdi. Güzel günlerdi, entelektüel açıdan verimli yıllardı. Okuyan, yazan, konuşan çoktu vesselam; arıyoruz o günleri...
İsmet Özel yazının girişinde verdiğim fikirlerini iki binli yıllarda kamuoyu ile paylaştı ama biz bunu o yıllarda değişik cümleler ile Milletin ve vatanın ne kadar önemli olduğunu izah etmeye çalışırdık. "Vatan sevgisi imandandır" benzeri hadislerle ikna seansları yapar idik.
Bugün içeriğinin ne olduğuna bir türlü girilmeyen "bu millet" tabiri, "Osmanlı olmak" gibi kavramlar İslamcıların aslında hâlâ o günlerde yaşadıklarının nişanesi. "Türk" dememek için başvurulan hile-i şeriyyeler...
Devleti idare eden zevatın diline pelesenk olan ve hangi millet olduğu belli olmayan "bu millet" kavramı zevahiri kurtarmak adına kullanılan bir kavram değil. İdeolojik bir tercihin ve tarihi bir ısrarın yansıması.
Son zamanlarda üzerinde ısrar edilen "Osmanlılık" meselesi de böyle bir şey. İçeriği boşaltılmış "kabuk" bir Osmanlılık kavramı birileri tarafından "Türk" kimliğini, hâlâ farklı bir retorikle varsaydıkları bilmem kaç adet etnisite ile eşitleyerek ve mümkünse onlarla karıştırıp yeni bir isimle var etme ham hâyâlinin yansımasıdır. Bunlar Osmanlı'nın defterini karıştırdıkları zaman karşılarına Türk çıkacağını pek ala bildikleri için münderecata da bakmazlar.
Türk ile İslam'ın etle tırnak olduğunu görmemek için kör olmak lâzım. En güzel örnek Avrupa'daki Müslümanların soykırıma tabi tutulmasının sebebidir: Haçlı tabiri ile "Türk dinli" olmak. Evet, İslam'ın bu aziz milletin ismiyle yekvücut olarak zikredilmesi bile bu arkadaşları ziyadesiyle rahatsız eder, ediyor. Bu tarihi vakıayı zikrettiğiniz anda bile size küfrün derinliklerine yuvarlanmış kâfir muamelesi yaparlar.
Kimileri böyle yaparak büyük devlet olabileceğimizi ve topyekûn Cennet'e gideceğimizi zannederken kimileri de etnik mensubiyetlerinin gereğini yerine getirmekteler. O yüzden bu tavrı "bilinçli ve bilinçsiz" olmak üzere ikiye ayırmak gerekiyor.
Erol Güngör merhum kırk küsur yıl önce Türkiye'de ümmetçilik veya enternasyonalcilik adı altında millet düşmanlığı yapanların etnik kimliklerine bakmamızı tavsiye ederek, aslında hedefin "büyük bir ümmet olma" idealinden öte Türk kimliğine karşı rahatsızlığın yansıması olduğunu işaret etmişti.
Şu günlerde bunun "değiştiğini" iddia eden arkadaşlar ise tarih boyunca görülen "saf ve temiz" ruhlu zümreler gibi iyi niyetleri sonucunda kaybedenler olarak tarihe geçecekler.
Bu meseleden hareketle en önemli problemimizin Türk kimliğinin tarihi anlamıyla diriltilmesi olduğunun şuuruna artık ermemiz gerektiğini anlamamız gerekiyor. Tabii ki İslam'ın bu topraklardaki ve Türk kimliğinin tarihi anlamına kavuşmasındaki rolünü unutmadan...
Ancak bu şekilde hakiki bir Türk-İslam medeniyeti oluşturabiliriz...
