Galatasaray sezonun belki de en ideal, en ofansif kadrosuyla çıktı Hatayspor karşısına.
Okan Buruk'un elinde o kadar çok enstrüman vardı ki, tribünler sahadaki kadroyu görünce muhteşem bir senfoniyi alkışlamaya hazırdı.
Ancak ilk yarıda bu orkestrada uyum yoktu.
Müzik dünyasında bir söz vardır.
"Kimse tek başına ıslıkla bir senfoniyi çalamaz.
Bir senfoniyi çalmak için uyumlu bir orkestra gereklidir."
Galatasaraylı futbolcular da bir araya gelemeyen notalar gibiydiler.
Uyumlu bir orkestra oluşturamadılar.
İstekleri, hırsları ve tempoları düşüktü.
Sarı Kırmızılılar 13. dakikada Icardi'nin bir duran toptan attığı gol dışında 45 dakikada pek varlık gösteremediler.
Hakim Ziyech'in durarak oynaması ve rakip kale önünde hareketsiz kalması pozisyon kıtlığının bir nedeniydi.
Zaha Halil'in aksine çok hareketli ve başarılıydı ama tek kaldı.
Mertens de eski verimliliğinden uzak olunca Icardi topla çok buluşamadı.
Hatayspor ise iyi savunma yaparak uzun toplarla Rivas ile Strandberg'ı Galatasaray defansının arkasına sarkıtmaya çalıştı.
Bunda zaman zaman da başarılı oldu ama Rivas ve Strandberg son vuruşlarda iyi değildi.
Ama Strandberg'in 58.dakikada attığı gol neden VAR'dan döndü, pek anlayamadım.
Pozisyonda Muslera'ya faul yoktu. Ofsayt denildi ama çizgi neden ekrana çok çok sonra getirilip, 2 saniyede yayından alındı?
Hakem hocaları değerlendirecektir mutlaka.
Galatasaray maçı 1-0 kazandı ama sanıyorum bu maç gol istatistik olarak en az gol beklentisi yaşadığı karşılaşmaydı.
Maç boyunca tek isabetli şut atabilmeleri düşündürücü.
Hatayspor'un isabetli şutu Galatasaray'dan fazla.
Futbolcular her biri ayrı ses çıkartan enstrümanlara benzerler. Teknik direktör bir orkestra şefi gibi bu futbolculardan gürültü değil, melodi çıkaran kişidir.
Okan Buruk bugün kazandı ama izleyenlere iyi bir melodi dinletemedi.
Takımın akordu bozuktu.
