Anne-baban hayatta mı?Değiller, çok oldu onları kaybedeli.“Yokluk çeken bir aileydik” dedin. Senin para kazandığını gördüler mi?O benim en buruk tarafımdır. Bugünümü görüp tanıklık etmelerini çok isterdim. Ama Ankara’ya gelmişlerdi. Üniversitedeydim, babamın rahatsızlığı iyice kendini hissettirmeye başlamıştı, 2001-2002 yılları... Eve girdiler, ben artık para kazanabildiğim için beyaz eşya almıştım. Gerçi hepsi Saman Pazarı’ndan, ikinci ve üçüncü eldi ama anamın ve babamın onları sevdiğini hatırlıyorum çünkü bizim evde yoktu, bütün işi annem görüyordu. Dediğim gibi, beni en çok vuran şeylerden biri, onların sahip olduğum her türlü konfora dokunamamış olmaları, bu beni biraz yaralıyor, kahrediyor.