Ya birçok sözcük doğrudan dilimize yerleşiyor, ya da yabancı bir dilden bire bir çeviriyle Türkçe’de anlamsız bir hal alarak kalıplaşıyor. Bir zamanlar, dalga geçmek için örnek gösterdiğimiz Amerikan sokak ağzından uyarlama “Hey, dostum” repliği bile son zamanlardaki erozyonun yanında masum kaldı. Türk dilinde kullanılagelen birçok karşılığı bulunmasına rağmen (Allahaısmarladık, hoşça kal, güle güle) artık genç, yaşlı ayırt etmeksizin büyük bir bölümümüzün “bye bye” (bay bay) diyor olması nasıl açıklanabilir? Program adlarındaki yabancı ısrarcılığı da başka bir vahim durum. Adı yabancı dilden olan bir program daha mı ciddiye alınıyor dersiniz? Eğer, durum buysa, sorun daha büyük demektir. Dilimiz elden gidiyor, farkında değiliz.
