MHP’nin beklentilerin altında kalması problem midir? Evet problemdir ama hayatın sonu değildir...
Esas problem ve can alıcı olan, partinin düştüğü veya düşürüldüğü durumdur... Yoksa yüzde üçlerde dolaşırken bile oy oranları, bu partinin mensuplarının MÇP’den beri çok daha başı dik ve gururluydu...
Siyasî yenilgilerin etkisi bir şekilde aşılır... Ya ‘duruş’ kayıpları? Onun etkisini atlatmak o kolay mıdır? Belli ki partiyi yöneten anlayış, yıllar içinde nelerin eriyip gittiğinin ya farkında değil ya da işlerine geliyor!..
Bir kere ülkücüye kulak verseler, asıl sarsıcı olanın seçim yenilgileri değil, dünün silik ve şahsiyet fukarası tipler karşısındaki eziklik olduğunu fark edecekler... Örnek mi? Altmış kişi, iki kişiye saldırabilir ve darp edebilir... Bunun utanılacak, sıkılacak, küçük düşmeye vesile olacak tarafı yoktur...
Can sıkıcı olan ise, dün değil altmış kişi, altı yüz kişi bile olsalar cesaret edemeyecekleri hâlden, onları bugünkü hâle getiren ’caydırıcılık’ kaybıdır... Bu harekete ne olmuştur ki, ‘siyasetin iç oğlanı’ hükmündeki büzülesi ağızlarda ‘metres’likle karşılık bulmuştur? Mahallesinde tek kişiyken bile, korkuyla karışık saygı duyulan ve ‘racon’una hürmet edilen ülkücünün hazmedemediği işte budur, seçim sonuçlarından ziyade, gerçek imajın işportaya düşürülmesidir...
Erdoğan ve arkadaşlarının Bahçeli’ye kaç kere ‘salyalı’ dediğini sayabilen oldu mu? Bu ‘salya’nın anlamını biz mi bilmiyoruz, yoksa hedefsizliği, başarısızlığa ve heyecansızlığa itirazlarını yükselten partililere karşı ‘Keşanlı Ali Destanı’ yazan ve inandırıcılıktan uzak yöneticiler mi?
Bugünkü yöneticiler, oyca daha küçük olsa da böyle bir parti mi devralmışlardı? Meselâ Apo’nun elemanı, partinin liderine “Sen bu saatten sonra assan assan, Sayın Öcalan’ın paltosunu vestiyere asarsın” diyebilir miydi? Bir başkası “Sen ancak Erciyes’te ulumayı bilirsin, Meclis’te erkek değil, ürkeksin” sözlerini aklından geçirebilir miydi?
Kazanılmış kongrelerden sonra “Fitnenin başını ezdik” diye gururla haykıranlar, ülkedeki fitne karşısındaki gerilemeyi, yine kapalı toplantılarda kendi partililerine yüksek sesle hitap ederek, fırça atarak, korkutmaya çalışarak örtebileceklerini hesaplayadursunlar... Başkalarından gelen hakaretleri yedikçe komik kalmaktan ileriye geçemeyecekler...
Caydırıcılık, nerede, nasıl, hangi politikalarla, kimlerin elinde kaybolmuştur? Esas mesele bu... Sosyal medyada veya ‘kapalı devre gazlama sistemi’nin uygulandığı hareket içi toplantılarda ettikleri büyük laflarla dağları sarstığını zannedenlerin, o koltuklarda oturdukça ülkücülere ait hangi değerleri sarstıklarını görmeleri gerekiyor... Tabiî samimiyseler!..
Bu ‘pelteleşme’ politikasının bir bedeli olacaktı... Bugün ödenen bedel, işte o bedeldir... Meclis’te milletvekillerinin, sandık başında parti görevlilerinin artık ‘çok rahat göze kestirilecek’ dönüşüme uğraması, siyasî iktidar karşısındaki ezikliğin bir yansıması...
Bu ülkenin Türk milliyetçiliğine tarifsiz bir şekilde ihtiyacı var... Ama bugün o kadar silik ki siyasî iktidar herhangi bir adım atacağı zaman onun tepkisini, Kürtçülerin tepkisi kadar ciddiye almıyor... Çünkü karşısında ‘kurumsal’ anlamda direnci hakkıyla teşkilatlayıp, “Bu ülkede ben varım ve beni çiğneyip adım atamazsın” diye hesaba katılacak, aksi takdirde öfkesinden çekinilecek bir yapı maalesef yok... Milliyetçilik, kurumsal anlamda denklemin hiç bir tarafında bulunmuyor...
Artık bu işin hatırı matırı kalmamıştır... Başarısızlık karşısında öfkesinin kırk sekiz saat sürdüğüne inanılan ülkücüler için görünmez vâdelere ‘zafer senetleri’nin yazıldığı bu düzen hükmünü yitirmiştir... Bugün anlamını yitirmiş üç-beş sloganla hayatiyetini devam ettirmeye çalışan yapı için deniz çoktan bitmiştir...
Ülkeyi bölmek isteyen katillerin heykellerinin dikilmeye başlandığı bir ülkede milliyetçi hareket yükselmiyorsa, ya da yükselirken kendisini hâlâ ‘milliyetçi’ partide değil, milliyetçiliği ayaklar altına alan bir partide gösterme çelişkisine düşüyorsa, bu karmaşık problem karşısında yöneticilerin sözü bitmiş demektir... Yenilen dayaklar ve muhatap olunan hakaretler de cabası...
Evet, siyasî yenilgilerin etkisi bir şekilde aşılır... Ya ‘duruş’ kayıpları?
