Yabancıların, Hıristiyan güçlerin (Haçlılar) bu dünyada tek bir amaçları var o da Türkleri Avrupa’dan atmak, Orta Asya’ya geri göndermek. Bunun için yüzyıllardır amansız bir uğraş içindeler. Öyle ki daha Osmanlı İmparatorluğu kurulmadan bu emellerini gerçekleştirmenin peşine düşmüşler.
Hıristiyan güçler, altı yüz yıl boyunca Osmanlı Devletine değişik saldırılar düzenliyorlar.
Parçalanması yüzyıllardır planlanan, çeşitli iç ve dış güçlüklere rağmen son zamanlara kadar direnebilen başka bir devlete rastlamak mümkün değil.
Günümüzde de hala bu amaçlarından vazgeçmiş değiller. Türkiye’yi eyaletlere bölüp parçalamak için artık pusudan çıktılar,var güçleriyle uğraşıyorlar... Bugünleri anlamak için geçmişte hazırlanan tezgahları bilmekte fayda var.
İlk olarak Suat Akgül’ün, Atatürk Araştırma Merkezi Dergisi’nde yayımlanan Paris Konferansı’ndan Sevr’e Türkiye’nin Paylaşılması Meselesi adlı makalesinden aktaracağız. Daha sonra Yirminci Yüzyılın başlarında, Romanya’nın İstanbul elçiliğini de yapmış olan diplomat Trandafir G. Djuvara’nın 1914 yılında yazdığı, "Türkiye’nin Paylaşılması Hakkında Yüz Proje" adlı kitabından bir özet ve kitapta yer alan proje başlıklarını sunacağız. Bu kitap, Avrupalıların 1281 yılından 1913 yılına kadar ülkemizi paylaşmak için neler yaptıklarını, -projelerini- açıklaması bakımından önem arzediyor. Emekli Büyükelçi Pulat Tacar’ın çevirisini yaptığı bu kitap Gündoğan yayınları tarafından Türk okuyucusuna kazandırıldı.
Paris Konferansı’ndan Sevr’e
I. Dünya Savaşı boyunca Müttefik ülkeler, birçok vesile ile Türkiye’ye veya merkezî güçlere ait bölgenin ilhakı yönünde herhangi bir istekleri bulunmadığını, amaçlarının bir yayılmadan çok Türk ve Almanların kötü yönetimindeki(!) halkların özgürlüğü olduğunu bildirdiler.
ABD’nin savaşa girmesi bu düşünceye daha da önem kazandırdı. ABD Başkanı W.Wilson 8 Ocak 1918 yılında "Ondört Madde"sini ortaya attığında, savaş sonrası oluşacak dünyada nüfuz bölgeleri elde ederek önemli bir güç haline gelmek istiyordu.
Özellikle Wilson’un 12. maddesi Türkiye açısından da büyük bir öneme sahipti. Bu madde şöyleydi, "Türkler’e ait olan kesimden Osmanlı Devleti’nin hâkimiyet haklarından emin olarak istifadesi temin edilmeli fakat Osmanlı hâkimiyeti altında olan diğer halkların da hayatlarından emin olarak bağımsız bir usul dairesinde ilerlemeleri teminat altına alınmalı ve Çanakkale bütün milletlerin ticaret gemilerine devletlerin garantisi altında açık bulunmalıdır."
