Kendi ülkemde mi, farklı bir ülkede miyim, bilmiyorum. Fakat yanımdaki arkadaş burası başkent, diyor ve devam ediyor: “Şu caddelerin hâline bak!” Arabalar düzensiz bir şekilde yolun iki tarafına park etmiş. Üstelik kaldırımlar da dolu. Bazısı düz, bazısı yan olarak kaldırımlara çıkmış. Nereden yürüyeceğimizi şaşırıyoruz. İki araba sanki birbirine değiyor. Geçecek yer bulamıyoruz. Yan caddeye geçiyoruz; orası da öyle. İnsanlar ve arabalar iç içe. Üstelik bazı lağımların kapakları açık. Gelen araba ne yapacağını şaşırıyor. Diğer caddeye geçtik. Sanki bir kâbus yaşıyoruz. Nihayet kendimizi bir lokantaya atıyoruz. Televizyon açık. Öğle haberlerinde belediye başkanı konuşuyor. İşte o zaman tam bir şaşkınlık içine düşüyoruz. Şöyle diyor başkan: “Aziz hemşerilerim, caddelerimizin ve sokaklarımızın hâlini biliyorsunuz. Altı ayda bir kaldırımlar değişiyor, çukurlarda gölcükler oluşuyor, arabalara da yayalara da yer kalmıyor. Binalar şekilsiz ve birbirinin üzerine yıkılacakmış gibi. Belediye başkanı olarak sokakta dolaşamaz oldum. Utançtan yüzüm kızarıyor. Bu durumda daha fazla başkanlık yapamayacağımı anladım ve istifa etmeye karar verdim. Umarım beni bağışlarsınız.”
Rüyadaki arkadaşımla o anda başka bir ülkede olduğumuza karar verdik. Bizim ülkemizde böyle bir şey olması mümkün değildi. Tam da böyle düşünürken ekrana meçhul ülkenin başbakanı gelmez mi? Kulak kesildik tabii. “Belediye başkanının istifasını kabul etmeyecek” diye düşünüyoruz. Fakat o da ne? Neler söylüyor başbakan? Dikkatle dinliyoruz: “Aziz vatandaşlarım; inanın ki artık yüzünüze bakamıyorum. Karşımda bir vatandaşım dursa utançtan kıpkırmızı oluyorum. Dilim tutuluyor; vatandaşımdan nasıl özür dileyeceğimi bilemiyorum. Görüyorsunuz, teröristler her gün bir vatandaşımızı öldürüyorlar ve bunun ardı arkası kesilmiyor. Bir gün bir askerimiz, başka bir gün bir polisimiz öldürülüyor. Ertesi gün bir memurumuz kaçırılıyor. Bir aydır bu durum devam ediyor ve ben bunlara çare bulamıyorum. Sonunda bu utançla daha fazla yaşayamayacağıma karar verdim sevgili vatandaşlarım. Şimdi hepinizin huzurunda istifamı açıklıyorum. Hepinizden özür diliyorum, bağışlanma diliyorum.”
Gözlerimiz fal taşı gibi açılmıştı. Lokantadaki diğer müşterilere baktık. Gözler sanki yerlerinden fırlamış. Kimilerinin ağzı öylece açık kalmış. Şaşkınlık geçtikten sonra müşteriler aralarında konuşmaya başladılar. Aklımda kalanlar şöyle:
-Eyvah, şimdi biz ne yapacağız?
-Böyle bir başkan bir daha bulamayız.
-Ya başbakan? Böyle cesur, fakat aynı zamanda halkın içine giren bir başbakanı bir daha nasıl buluruz? Yazık oldu, çok yazık!..
-Hep şu kahrolası muhalefet yüzünden. Adamların başarılarını çekemediler.
-Hayır, daha çok basının karıştırması... Adamların yaptığı güzel işlere âdeta gözlerini kapatıyorlar. Memleketin bir inşaat sahası hâline geldiğini görmüyorlar.
-Sadece inşaatlar mı? Hiçbir dönemde yabancı sermaye bu kadar memleketimize aktı mı? Yabancılar bankalarımıza talip. AVM’lerimize talip. Ne ararsak buluyoruz.
-Böyle yiğit bir yöneticiyi bir daha nerede bulacağız kardeşim? Adam bütün ülkelerin başkanlarının ağızlarının payını veriyor. Baksana komşunun içini nasıl karıştırdı?
-Ya uzaktaki kanka? Adam kanka olduğuna olacağına pişman oldu.
Müşterilerden biri ağlamaya başladı. Rüya bu ya. Derken ahlar vahlar, göz yaşları, feryatlar bütün lokantayı doldurdu. Kendimizi dışarı zor attık. Bir de ne görelim. Bütün caddelerde bir zırıltı. Her yanda ağlamalar, inlemeler... Kendini yerlere atanlar bile var. Birinin şöyle mırıldandığını duyduk:
-Öldürülüyorsa öldürülüyor sayın başbakanım, ne olur yani günde bir vatandaş öldürülse. Vatandaş senin, hepimiz seniniz. Canımız sana feda!..
Uyandığımda ağzımın açık olduğunu fark ettim. Elimle yan tarafımı yokladım. Arkadaşımı arar gibi. Sonra aklım başıma geldi. Arkadaşım neden yanımda olsun ki!.. O bir rüya idi...
