SSCB''nin çöküşü Rusya''yla birlikte ABD''yi de kökten sarsmıştı. Rusya hinterlandını ABD ise düşmanını kaybetmişti.
Putin, "komünizmin bitişine üzülenin akılsız, Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği''nin bitişine üzülmeyeninse kalpsiz olduğunu" söylemişti. SSCB''nin ortadan kalkışını 20. Yüzyılın en büyük felaketi olarak ilan etmişti.
Richard Cohen "SSCB çökünce biz Amerikalılar bir düşmandan daha çok şey yitirdik. Anlam arayışımızda bizimle iş birliği yapan bir çalışma arkadaşını yitirdik."
Rakipsizlik ABD gibi bir güce yapılabilecek en büyük kötülüklerden birisiydi. SSCB''nin dağılmasıyla ABD en büyük rakibini kaybetti.
Diğer yandan komünist ideolojinin yayılmasını engellemek amacıyla Batı tarafından oluşturulmuş olan askerî pakt NATO da rakibi Varşova Paktı''nın kendini feshetmesiyle işlevini kaybetti.
Varlık nedenini kaybedenler yeni düşman/rakip bulmak ve bunu halklarına kabul ettirmek sorunuyla karşı karşıya kaldılar.
ABD tek küresel güç olarak bu süreçte hem SSCB''nin çekilmek zorunda kaldığı hinterlandı hem de küresel arzı kendi emperyalist amaçlarına göre tek başına istimlak etti.
ABD bu oluşumu George Soros''u devreye sokarak uzunca bir süre yumuşak yöntemlerle gerçekleştirmeye çalıştı.
Böylece Yugoslavya''da Buldozer Devrimi (2000), Gürcistan''da Gül Devrimi (2003), Ukrayna''da Turuncu Devrim (2004), Lübnan''da Sedir Devrimi (2005), Kırgızistan''da Lale Devrimi (2005) gerçekleştirilmiştir. Birbirinin ardı sıra, sivil toplum kuruluşları aracılığıyla ve aynı yöntemler kullanılarak gerçekleştirilmiştir.
Bütün bu devrimler sürecinde Rus yetkililer Renkli Devrimleri savaş durumunun yeni biçimi olarak tanımladılar. Devlet Başkanı Putin daha 2014 yılında Renkli Devrimlerin önlenmesi gerektiğine dikkati çekerek "Biz Renkli Devrimlerin trajik sonuçlarını görüyoruz. Bu tür girişimlerin Rusya''da olmasını engellemek için ne gerekiyorsa yapmalıyız" demişti.
Putin, SSCB''nin dağılmasının ürettiği şoku atlatır atlatmaz Rusya''nın hinterlandına konuşlanan ABD/NATO etkinliğine karşı harekete geçti. Avrupa''nın doğusunda ve Avrasya''da SSCB''nin dağılmasından önceki durum gibi Rusya''nın etkin ve hâkim olmasını istiyor. Bu anlamda Putin''i "komünist olmayan bir küçük Stalin" olarak tarif edenler çok da haksız değiller. Onun amacı mümkün olabildiği kadar "Komünizmsiz Sovyetler Birliği''ni" inşa etmektir.
Kırım''ın ilhakı, Ukrayna''ya ve Gürcistan''a müdahale Suriye''ye ve Libya''ya güç aktarımı Rusya''nın amacının ne olduğunu açıklar niteliktedir. Putin, Rusya''ya kaybettiği büyüklüğü yeniden kazandırmak istiyor.
Bu arada Çin ile ilişkilerini sıklaştıran Rusya çeşitli atraksiyonlar da geliştiriyor. Geçtiğimiz ay Rusya, İran ve Çin''in Hint Okyanusu''nda tatbikat yapması bu bağlamda değerlendirilebilir.
Bu bakımdan Rusya''nın ABD''den talepleri Donbas ya da Kırım gibi sorunlardan ibaret değildir.
- Rusya''nın sınırlarından ve SSCB topraklarından ABD/NATO''nun çekilmesini,
- Sınırlarında NATO askeri olmamasını,
- NATO''yla Rusya arasında tampon bölge olmasını,
- NATO füzeleri, askerleri, üsleri ve tankları kendilerine ait olan bölgede olmamasını istiyor.
Rusya, NATO''nun Ukrayna''yı ittifaka kabul etmeyerek ve doğuya doğru genişlemesini durdurarak kendisine güvenlik sağlamasını istiyor.
Putin, açıkça "Ukrayna, NATO''ya girerse Rusya ile NATO arasında savaş çıkar" açıklamasıyla ortaya ciddi bir kararlılık koymuştur. Diğer yandan Rusya her türlü gelişmeye karşı hazırlıklarını sürdürürken AB''yi ABD''nin kendilerine karşı kullandığını söylüyor.
Aynı kararlılık ABD/NATO ülkelerinde yoktur. Almanya''nın ABD/NATO bağlamında Ukrayna''ya 5 bin miğferin dışında herhangi bir yardım yapmamış olması, Fransa Cumhurbaşkanı Macron''un daha bir süre önce "NATO''nun beyin ölümü gerçekleşmiştir" sözleri, Moskova''daki uzun masa görüntüsü ABD/NATO blokunda Rusya''ya karşı kararsızlık olduğunu gösteriyor. Dahası Almanya''nın doğal gaz bağımlılığı Rusya''yı rahatsız edecek adım atmaktan alıkoyuyor.
Sanıldığı gibi ABD/NATO arasındaki sorun Ukrayna ile Rusya arasındaki sorunlardan ibaret değildir. Aksine sorun ABD ile Rusya arasındadır.
