Kökenleri mankenlik ya da fotomodellik olan erkek oyuncuların “bebek yüzlü” statüsünden iyi oyuncu nitelemesine geçmelerinin bir yolu son zamanlarda saçını 3 numaraya vurdurup ağır rollere çıkmak oldu. Ancak iş sadece fiziksel gö- rüntüyü değiştirmekle bitmiyor. Kültürel olarak da kendini geliştirmek, söyledikleri değer görecek düzeye gelmek de gerekli. Tarık Akan yıllar önce bunu başardı. Yeşilçam’ın “en yakışıklı jönü” olarak aşk filmlerinin vazgeçilmez ismiyken, çok yerinde bir kararla sosyal içerikli filmlere meyil etti ve hem oyunculuk yeteneklerini gösterme, hem de ömrünün sonuna kadar saygın bir kişilik sergileme fırsatını buldu. Örneğin Kıvanç Tatlıtuğ’un son sinema ve dizi deneyiminlerinde bu gelişmeyi gözlemlemek mümkün. Çağatay Ulusoy örneğinde ise, henüz “saç kazıtma ” aşamasında olduğunu ve birikiminin oyunculuğunu bu tür roller için desteklemediğini söyleyebiliriz.
