“Orda bir köy var uzakta, gitmesek de görmesek de o köy, bizim köyümüzdür” diye devam eden bir okul şarkısı vardı. Tam da ona uyan bir hikâye bu...
Kimse yanlış anlamasın, vatanın müstesna köşesi Van’daki deprem Türkü derinden yaraladı, memleketin dört bir yanından yardım yağdı, Türk milleti kimseyi “ötekileştirme” di. Ama... Birileri bu felaketten bile ders almayıp bölücülük ve provokasyonu sürdürürken, BDP’li belediyelerin belediyecilik dışında her işi yaptığı da ortaya çıkmadı mı?
1982’de Afganistan’dan Türkiye’ye göç eden ve Van’ın Erciş ilçesine 26 kilometre uzaklıktaki Ulupamir (Altındere) Köyü’ne yerleştirilen Kırgız Türklerinin hiç sesini duydunuz mu televizyonlarda, gazetelerde? Arayıp soran oldu mu hiç? Çünkü oradan çorba çıkmaz onlara! İsyan veya devlete sitem çıkmaz... Depremde de öyle oldu zaten!
2 bini aşkın Kırgız Türkü yaşıyor 400 haneli Ulupamir’de. Hepsi vatansever, PKK’nin diş bilediği insanlar. 1992’de PKK saldırısına da uğramış. Biz bilmeyiz ama elin oğlu gelip belgeselini yapmış, 2006’da Berlin’de “en iyi belgesel film” ödülü de almıştı (Ben Hopkins, Ölmüş Bir Koyunu Değerlendirmenin 37 Yolu). Düzenledikleri “Kırgız Kültür Şölenleri” ile gerek Kırgızistan ve gerekse Türkistan arasında köprü oluyorlar... Hayvancılık, dericilik ve halıcılıkla geçiniyor Ulupamirli’ler. Azımsanmayacak sayıda çocuk, ilköğretim okulunda öğrenim görüyor. Kasımbek Varol adlı milliyetçi bir muhtarları var. Bir sıkıntıya düşünce “Aksakallılar” ı toplayıp danışıyorlar...
Van’daki depremde Ulupamir’de büyük bir hasar yok ama Erciş’te 4 Kırgız Türkü vefat etmiş. Evlerin çoğu çatlak, devam eden artçı sarsıntılar nedeniyle evlere giremiyorlar.
Bize ulaşan şikâyetler, Kürt ve Ermeni kökenli köylerimize çadır, yiyecek ve giysinin ulaştırılmasına rağmen Kırgız köyüne bir tek yardımın ulaşmadığı yolundaydı. MHP’li olduğu için Ahlat Belediyesi’nin ötekileştirmeden, ilk gün gösterdiği “kardeşlik” temelindeki yardımını görmezden gelen ve talimatla hareket eden medyanın tantanalı kampanyaları içinde kışın yaman soğuğu altındaki Ulupamir’i hatırlayanın olmaması düşündürücü? Korucu köyü olduğu, şehit verdiği için mi? “Toz duman” yatışınca Ankara’dan Ülkü Ocakları’nın tırları ulaşmış Ulupamir’e. İstanbul’dan da “Türkistan Platformu” nun desteği Kasımbek Varol’un yüzünü güldürmüş. Bir de Mehmetçik... Çadır, prefabrik ev ve kışlık giyecek lâzım sadece... Hükümetin de köyde hasar tespiti yapmasını bekliyorlar. (Hoşgörüsüne sığınarak Muhtarlığın telefonunu vereyim: 0 432 382 24 28).
Bir televizyon kanalında, Ulupamir’de yardımların son derece sistemli, kargaşasız, eşit dağıtımını gördük. Türkün hoşgörü, sabır ve dayanışmasını gösteriyorlardı. Aklımıza Van ve Erciş’teki yağma ve provokasyonlar, Van Belediyesinin “ötekileştiren” tavrı geldi... BDP’li beyefendinin, “Metropollerde yaşayan Kürtlerin Van depreminden etkilenen yurttaşların yardımına yetişmek için çalışmaları sürüyor” sözü belediyenin Genel Ağ’daki sayfasında yer almıştı. Yine KCK denen bölücülerin sayfasında da “Kürdistan halkı kimsenin yardımına ihtiyaç duymuyor” şeklinde bir laf!
Erciş’teki durumu Ümit Özdağ bey geçen gün açık açık yazdı zaten. Bölücüler her yerde tezgâh peşinde, Türk milleti de kardeşlik. Şikâyet etmeden.
Evet, orda bir köy var, o köy bizim köyümüz, gitmesek de, görmesek de...
***
Bütün acı ve sıkıntılarımıza rağmen, Türklük âleminin Kurban Bayramını tebrik ederim. Tanrı Türk’ü korusun!
