Toplumsal kutuplaşmanın ülkeyi yönetenler tarafından her geçen gün daha çok derinleştirildiği, tarafların birbirlerini siyaset sahnesinden yok etmek pahasına girişimlerde bulunduğu bugünlerde ne olacak bu ülkenin hal-i pür-melal’i demeden durmak en azından ülke sorunlarını omzunda hissedenler açısından mümkün değil.

Bu arada ülke sorunlarını omzunda hissedenlerden kasıt siyaseti millet için değil de kendi çıkarı için yapanların ekonomik açıdan faturasını yine millete çıkarması ister istemez ülke sorunlarını büyük bir çoğunluğun omzunda hissetmesine sebep olmaktadır.

Ülke sorunlarından bahsetmişken inme inmiş adaletin de bu yüklerden birisi olduğunu unutmamak gerekir. İnme inmek tabiri biraz tartışmalı olabilir. Şayet adalet sistemi iktidarın çıkarı uğruna dönen bir çark olduğu zamanlarda gayet de dinamik olabilmektedir. Bu durumu somutlaştırmak adına örneklendirmeye kalkmaya ise ne hacet vardır ne de takat.

Demokrasinin görece uygulandığı ülkemizde demokrasi adına yapılmaması gereken neler varsa uygulanmışsa da milletin sandıktan hala bir ümit beklemesi bizim açımızdan bir şans olsa gerek. Seçimlere katılım oranın birçok ülkeye nazaran yüksek olmasının sebebi milletimizin bunca yaşanmışlığa rağmen güzel yarınlar için bir umudu beslediğini gösterir niteliktedir.

Burada da bir soru akla geliyor. Tek başına bir umudu beslemek yeterli midir?