Paket üzerine paket çıkararak Türkiye’nin demokratikleştirileceğini savunan Başbakan Yardımcısı Bekir Bozdağ’ın “Terör meselesini çözmek cesaret ister, yiğitlik ister, risk almak ister. Türkiye bu meseleyi bu dönemde çözemezse ikinci bir Tayyip Erdoğan gelene kadar terör konusunu konuşmaya devam eder” sözleri beni çok duygulandırdı ve Yeniçağ’da ilk yazdığım yazılardan birisine götürdü... Günün anlam ve önemine binaen o yazının önemli bir kısmını affınıza sığınarak sizlerle paylaşmak istiyorum:
Ankara’daki Ulus Hali’ne çıkan dar bir sokağın meydana açılan ağız kısmında 20-25 kişilik bir kalabalık gözüme ilişti... Korsan tezgâhın başına toplanan insanların sayısı gittikçe artıyordu...
Meğer o tezgâhta, ağrıyan yeriniz nerenizse, başsa baş, dizse diz, dişse diş, sürdüğünüzde ağrıyı kesen ’mucize’ ilaç satılıyormuş... Üzerinde hiç bir yazı bulunmayan kahverengi şurup şisesinin içinde, terkibinde ne olduğu bilinmeyen bir sıvıyla şifa anında cepte!..
Bitirim ağızlı bir satıcı, büyük bir maharetle ilacı anlatıyor... Etrafta vatandaş kılığında rol yapan üyeler de var... Kimisi “Ben daha önce kullandım, çok memnun oldum” derken, kimisi de “Yok ya, ben inanmıyorum, belim ağrıyor, sür de görelim bakalım” diyerek, merakı yükseltiyor... Bir diğeri, dişine o sıvıya batırılmış pamuğu koyarak, toplanmış vatandaşlara ağrının kesildiğini ispat ediyor!.. Canlı yayın operasyon bununla bitmiyor tabii ki... Bir başkası sırtını ovalattırıyor... Böylelikle yıllardır çözüm bulamadığı ağrısına şifa bulmanın verdiği mutlulukla ilacı öve öve bitiremiyor...
İki şişe alana bir şişenin de hediye edildiği bu pazarlama beni 35 sene öncesine götürdü... Eminönü’deki Yeni Cami’nin arkası...Rahmetli dedemle çay bahçelerinin olduğu yerdeyiz... Birden yine bitirim tipli bir ekip peydahlandı... Gösteri yapacaklarını yüksek sesle duyurmaya başladılar... Ellerindeki kesekağıtlarının içinde yılanlar olduğunu ve birazdan bunları çıkarıp oynatacaklarını söylüyorlardı...
Bu arada meraklı kalabalık artmaya başladı... Ama o bitirimlere göre, biraz daha beklememiz gerekiyordu... Çünkü yılanların kendilerini bu gösteriye hazırlamaları için konsantre olmaları lâzımdı!.. O esnada zamanı boş geçirmemek için toplanan kalabalığa yeni bulunmuş bir ilacın tanıtımının yapılacağı söylendi... Ve gösteri başladı... İşte 35 sene sonra Ulus’ta tekrar karşılaşacağım o mucize ilacı ve şişesini ilk olarak orada gördüm...
Her şey aynıydı... Kahverengi şurup şişesi... Terkibinde ne olduğu bilinmeyen bir sıvı... Müşteri gibi görünen hırpani kılıklı şebeke ortakları... “Ben denedim, romatizmama çok iyi geldi” diye yemin billah eden figüranlar... Ve tabii ki, ’ufo gören masum köylüler’!..
Yılanlar kesekağıtlarının içinde sahneye hazırlanadursunlar, o arada satışlar gırla gitti... Yetişip alanlar kendilerini bahtiyar saydılar!.. Yılanlar ne mi oldu? Maalesef kesekağıtlarının içinde olduğu söylenen yılanları hiç göremedik... Çünkü yeteri kadar satış yapıldıktan sonra, arkadan gelen bir ses o tiyatroyu bitirdi: “Kaçalım zabıta geliyor!” Oysa zabıtanın filan geldiği yoktu... ’Doğrudan pazarlama’yı bitirmişler ve sırra kadem basmışlardı...
Her derde iyi gelen ilacı alan kişi, her derde iyi gelen seçmen, her derde iyi gelen mürit, her derde iyi gelen militandır aynı zamanda... Sorgusuz inanmaya ve râm olmaya müsait; düşünmeyi, yapmayı ve risk almayı başkasına havale etmeye meyilli bir insan yapısıdır bu... İşte ancak böyle yapılarda, kimi ’dinî’ önderler Cenab-ı Allah’ın peygamberlerine bile vermediği yetkilerle donatılır...
Böyle ense olduktan sonra tokatlayanın çok olacağı bir sosyal iklimde, siyasette, işte, dinî hayatta o ’müşteri’ için kandırılmak bir lütuftur!.. İyi ki, o herifler ’zabıta geliyor’diye kaçıp gitmişler... Yoksa biz o kesekağıdından çıkacak yılanları daha çok beklerdik!...
