İnsanlığı çıkar, geriye ne kalır ki?

İzmit''te bir cenaze vardı..

22 Ocak 2017 günü, Fevziye Camii''nin avlusu hınca hınç doluydu..

Adını ve vasıflarını birçok kıymetli büyüğümden duyduğum, ama kendisini tanıma şansı bulamadığım bir vatan evladı uğurlanıyordu..

Esnaf da oradaydı siyasetçiler de.. İş dünyası da oradaydı nasırlı eller de.. Devlet de oradaydı, "Devletin bilinmeyenleri" de..

**

Kimi babasını, kimi abisini, kimi dostunu, kimi başkanını, ve kimi de "sırlarını" uğurluyordu..

İşte o kıymetli büyüklerimden, o sırların bir bölümünü dinlemişliğim vardı..

Musalla taşında Hakk''a yürüyen kişiyi, "Hiçbir şeyin peşinde değildi, ama her şeydi" diye tarifliyordu bir ağabeyim..

Ne ilginç.. Çok kafa yordum bu tarife.. Aklım beni "Adanmışlığa" çıkardı..

Tarihte de tarifi var; Serdengeçtiler..

Bugün de onun ardından ben aynı tarifi yapıyorum..

"Hiçbir şeyin peşinde olmayıp, her şey olabilenlerden" o ağabeyimi de, 1.5 yıl önce kaybettik..

**

Taziye için ailenin bulunduğu yere yöneldim..

Çok sevdiğim ve o günlerde bambaşka bir mücadelenin içinde olan büyüğüme başsağlığı dilemek için sıraya girdim..

Kuyruk uzundu, hava soğuk..

15 dakika kadar sonra göz göze geldiğimizde, ilk sözü "Allah razı olsun kardeşim." oldu..

Taziye verdim..

Elimi sımsıkı tutup dedi ki;

"Geldin sayardım.. Burada olduğun için sıkıntı yaşamanı istemem.. Allah razı olsun.."

**

O büyük acı arasındaki bu hassasiyettir gönlüme ateş düşüren..

Canının yarısını uğurlarken, orada görününce başıma iş gelebileceğini hesaplayan vicdandır, insana, hayata ve içinde bulunduğum ortama isyan ettiren..

**

Cenaze namazından sonra köy mezarlığına geçildi..

Kabre doğru yürürken, ayak üstü birkaç cümle konuştuk..

Sadece bir kardeşti karşımdaki..

Baba yerine koyduğu ağabeyini uğurlayan bir kardeş ve onun serçenin kanatları gibi atan yüreği..

**

Avluda da, mezarlıkta da cep telefonuyla sürekli fotoğraf çeken birkaç kişi dikkatimi çekti..

Neden dikkatimi çekti?

Doğal olarak fotoğraf işinden anlıyorum..

Ancak o insanlar, makineyi tutuşlarından, açılarına kadar baktığımda, fotoğraf çekmiyordu, ortamı belgeliyordu..

Ne olduğunu tahmin ettim..

Avluda büyüğümün yaptığı uyarının manasını da biliyordum zaten..

Zerre umurumda mıydı? Elbette hayır..

Sadece benim değil, o avluyu dolduran hiç kimsenin umurunda değildi..

**

Gelelim sadede..

Ertesi gün, malumunuz üzere Genel Yayın Yönetmeni olduğum televizyona gittim.. Daha odaya yeni girdim ki, telefonum çaldı..

Her zaman enerjik bir şekilde selamlayan bir kardeşimin sesi bu kez farklıydı..

Allah var, önce "Nasılsın abi?" dedi..

-İyiyim kardeşim, sen nasılsın?

-İyi değilim abi.. Bir arkadaş bir fotoğraf gönderdi, üzüldüm..

-Hayır mı?

-Dün bir cenazedeymişsin.. Keşke gitmeseydin abi.. Yanlış olmuş..

Bir anda donup kaldım, "Nasıl yani?" diyebildim..

-Abi biliyorsun son gelişmeleri.. Televizyonun başındaki isim olarak o cenazede olman doğru olmadı..

**

"O cenazede olmam doğru olmamış."

Ne ilginç bir cümle değil mi?

İnsan yanımıza, töremize, ahlakımıza, inancımıza ne kadar ters bir laf değil mi?

Ama rahat rahat edildi bu laf..

**

Bir gün önce büyüğümün avludaki sözleri yankılandı kulağımda;

"Geldin sayardım.. Burada olduğun için sıkıntı yaşamanı istemem.. Allah razı olsun.."

Ve zihnim, otomatik olarak o anki sözü kopyalayıp yapıştırdı ardına;

- Televizyonun başındaki isim olarak o cenazede olmam doğru olmadı..

**

Meğer o telefon bir başlangıçmış..

Gün boyu.. Hatta ertesi gün.. Hatta birkaç gün boyunca devam etti benzeri aramalar..

Hatta, bir hafta sonra, Ankara''da öyle bir yerde açıldı ki mevzu, şaşarsınız..

Ne yeri, ne açanı yazmayacağım buraya..

Ama Allah var, "İnsani bir durumdur.. Ne var bunda" dendi o sohbette..

Ayırt edecek yaşta ve birikimdeyim.. Dil onu dedi ama, vücut dili başkaydı..

**

Orada anladım ne olduğunu, ne olacağını..

Dedi ki içimdeki ses;

Daha ilkokul çağında, cenaze aracı geçerken saygı duruşunda beklemeyi öğütleyen geleneklerimiz,

Cenaze evine yemek taşıyan gönül zenginliğimiz,

Acıların paylaşıldıkça azalacağına inanan yüreğimiz ağlar..

**

Nitekim kısa bir zaman sonra ben kapı önündeydim..

Siyasi gerekçeler, siyasi sebepler elbette mevcut..

"Hayır diyebilmeli insan" sözümün katkısı elbette var..

Ama, işaret fişeği, bin defa olsa bin defa aynını yapacağım ve insan olmanın gereği olan tavırdan geldi..

"Özde ben bir insan olmaya geldim" diyen gönül dünyamızın emri, vicdanı pazara çıkmışlar için gerekçe oldu..

**

Biliyorum, meraktasınız..

Uğurladığımız çınar kimdi, çınarını uğurlayan kimdi?

O avluda Nihat Gürer''i uğurluyorduk..

Rahmetli Alparslan Türkeş''i, İzmit''e gittiğinde evinde ağırlayan Nihat Gürer''i..

Türk Milliyetçilerinin "Nihat Abisi"ni..

"Hiçbir şeyin peşinde olmayan, ama her şey olan" bir "Serdengeçti"yi..

**

Avluda vicdan sesiyle beni uyaran da, Nihat Gürer''in kardeşi, Meral Akşener''di..

Dört yılı aşkın zamandır yanı başındayım, kendisiyle bile paylaşmadım bu satırlardakileri..

Sizinle birlikte öğrenecek..

**

Peki geride ne kaldı?

10 yaşındayken, rahmetli babamın, Malatya''da, Sıtmapınarı''nda, bir cenaze aracı geçerken, kardeşimle bana örnek olmak için saygı duruşuna geçtiği, bizi de el işaretiyle yanına çağırdığı o anın öğrettikleri kaldı..

İnsanlığım cebimde duruyor mesela..

"Biz" demenin gerekleri olduğunu öğreneli çok oldu da, bir sınavdan daha geçer not almanın tadı kaldı..

Bütün bunlardan mahrum olanlara ise, o telefonlarda ettikleri lafların, kösele olmuş yüzlerine yansımayan utancı kaldı..

Hepsi bu..

**

Adını duyduğum, ama hiç tanışmadığım bir insan, giderken ne çok şey öğrenmeme sebep oldu..

Serdengeçtilerin bir özelliği de bu belki..

Borçlu olan benim..

Öğretenden de, öğrenmeme vesile olandan da Allah razı olsun..

Vesileyle, tüm geçmişlerimizin ruhu şad, mekanı Cennet olsun..