(Anneler Günü’ne ithaf olunur.)
Babam vefat ettiğinde bir yaşındaydım.
Sevgili anacığım yaşları 4-18 arasında değişen 5 abimle bana babasızlığı hissettirmemek için en zor şartlarda saçını süpürge etti.
Ben de anacığıma layık olmaya büyük gayret gösterdim.
Okuduğum tüm okulları birincilikle bitirerek Orman Yüksek Mühendisi oldum ve büyük ideallerle kamuda göreve başladım.
Çok mutluydum.
Tıpkı benim gibi bir yaşındayken babasını kaybetmiş, hayatı hep ağır çilelerle geçmiş sevgili anacığım kalan ömrünü çalışmadan, yorulmadan ve hepsinden öte geceleri uykusunu kaçıran geçim sıkıntısını çekmeden yaşayabilecekti. Ne yazık ki mutluluğum uzun sürmedi.
Görevimin ilk yıllarında kamu malını çalmalarına engel olduğum eşkıyaların kurşunuyla ağır yaralanmama anacığım kahretti.
Zorlu hayat mücadelesinde yorgun düşen vücudu yaşadığı kahıra daha fazla dayanamadı ve sağlığıma kavuştuğumu göremeden vefat etti.
Vefat ederken “değil, silahla yaralama öldürseler de yetim hakkını sakın yedirme” diye vasiyet etti.
Anacığımın vasiyetini yerine getirebilmek için tüm görevlerimde olağanüstü mücadeleler verdim.
Yetim hakkını ne yedim, ne de yedirttim.
Görevimin son yıllarında İstanbul’da verdiğim amansız mücadeleye rağmen “Kravatlı Eşkıyalar” makam güçleriyle hem annemin vasiyetine engel oldular, hem de en verimli çağımda bana mesleğimi yaptırmadılar.
Üstelik, İstanbul’un doğasına da telafisi imkânsız büyük zarar verdiler.
Onlar işgal ettikleri makamlarıyla, yetim hakkıyla zengin ettikleri de kirli servetleriyle yıllardır sefa sürüyorlar.
Ben de buna kahrediyorum.
Tüm ayrıntılar, yazdığım kitap;
BÜROKRANT’da.
