1933 yılının 10 Mayıs günüydü…
CHP’nin 3 Büyük Kurultayı yapılmıştı.
Akşam partili bir grup Atatürk’ü ziyaret etti.
Sofra kuruldu. Atatürk dahil 25 kişi vardı.
Kurtuluş Mücadelesi’nden, o güne gelene değil yapılan inkilaplardan söz ediliyor, anılar yad ediliyordu.
Sofradakilerin büyük çoğunluğu atatürk’ün şahsiyetini öve öve bitiremiyordu.
Atatürk konşulanları sakince dinlerken bir ara birden bire söze girerek sofradakilere adeta muhalefet edercesine sesinin tonunu yükselterek konuşmaya başladı.
“Hükümlerinizde yanılıyorsunuz...
İki Mustafa Kemal var:
Biri ben, fert olan, fani olan Mustafa Kemal...
İkinci Mustafa Kemal’den ise “Ben” diye bahsedemem.
Ondan ancak “Biz” diye bahsedebilirim.
O Mustafa Kemal, yani sizler, bu akşam etrafımda olanlar, memleketin her köşesinde çalışan köylüler, uyanık, münevver, vatanperver, milliyetperver vatandaşlar...
İşte ben onların hayalini tespit ediyorum, onların hayalini tahakkuk ettirmeye çalıştım.
O Mustafa Kemal ölmez.
O, Türk milletinin ihtiyaçları ile beraber, gitgide uyanan şuuru ile beraber, tekâmül ede ede ebedi olarak yaşayacaktır.
Bizde Cumhuriyet’i yapan, inkılabı yaratan, o “Biz” diye ifade edebileceğim Mustafa Kemal’dir.
Atatürk’ün o sözleri alçakgönüllülüğünün liderleri bir kat daha büyüttüğünü göstermişti.
Sofradakilerin hepsinin yüzlerinde tebessüm, yüreklerinde onur vardı..
