Mağdurları bu denli savunmasızsa ve adaleti tecelli ettirebilme iradesinden yoksun bir kafaya emanetlerse, mümkün olan en az gürültüyle yönetilmesini anlayabilirim ben de bu tür suçlarla mücadelenin.
"Suç" yok sayılmadıysa... "Suçlu" korunup kollanmıyorsa... O zaman sessizce; "ahlak" ve "namus"tan ne anladığını anlayamadığım kalabalıkların insafsızlığına terk etmeden, sosyal hayatın içinde pusuda bekleyen sapkın güruh için "olağan-makul hedef"e dönüştürmeden "kurtarmak" isteyebilirsiniz çocukları; anlarım.
Ama hemen her kesimde "bir kereden hiçbir şey olmaz" olarak anlaşılan o sözler neydi öyle; tarifesi mi var?
En az kaç çocuğun, en az kaç tecavüze uğraması gerekiyor "yetkililer"in sorumluluk hissetmesi için?
Yazacak çok şey var da o çocukların yüzü suyu hürmetine eli gitmiyor "insan"ın. Ama madem bir şey olmuyor;
Çok değil "bir kerecik" istifa edin!
Türk siyasi hayatında böyle bir erdeme bir kere rastlanmış olması yol olur da hayırla yad edilirsiniz belki!
